|
|
||||||
|
Reisverslag Vietnam |
||||||
|
|
|
|
|
|
||
|
Vrijdag, 15 januari 2010. Onze laatste dag in Ho chi Minh Stad en Vietnam. Morgen reizen we per touringcar verder na Cambodja. De ochtend staat in het teken van huiswerk voor de meisjes en ondertussen proberen Daan en ik een hotel te regelen voor Phnom Penh. Dit laatste valt tegen. Veel zit vol, veel hotels reageren niet op onze mail en veel zijn veel, maar dan ook veel te duur. Na de ochtend even een break. We gaan naar een waterpark hier in de stad. We hadden een ander park uitgezocht (uit de trotter) maar dit blijkt al jaren geleden opgedoekt te zijn. Na zo'n 45 minuten per taxi door de stad komen we bij dit waterpark. Natuurlijk vinden de meisjes het meteen geweldig. We kleden ons om en willen de spullen in de lockers doen bij de kleedruimtes. Dit kan niet. voor buitenlanders is er een aparte plek op de tweede etage van dit park. Hier lockers voor ons, de buitenlanders, en zelfs een apart terras om te zonnebaden. Apartheid in Vietnam? Het park is leuk maar ook hier is echt wel enig onderhoud nodig. Desalniettemin, we hebben een golfslagbad, vele glijbanen, een "lazy" river en zelfs een heuse tokkelbaan die eindigt op zo'n 2 1/2 meter boven het zwembad. Om vijf uur trappen we af. We hebben immers nog wat zaken te regelen.
|
||||||
|
Donderdag, 14 januari. Vandaag niets op het programma. Even bijtanken van onze "Mekong-tour", verdere reis plannen, huiswerk maken, misschien nog even het oorlogsmuseum bezoeken en even shoppen. Uiteindelijk wordt het alleen even shoppen (Het oorlogsmuseum wordt ons afgeraden door een jong Nederlands stelletje, die het zelf al weerzinwekkend vonden, dus laat staan voor de kinderen). We geven uiteindelijk zo'n heuse 75.000 Vnd. uit (zo'n 3 euro) voor 3 haarbanden voor de meisjes. Ondanks de vele "special prices just for you". Bij het avondeten wordt het iets duurder dan gebruikelijk. We eindigen bij een Franse broodjeszaak met overheerlijke dure broodjes. Eventjes geen noodles of rice.
|
||||||
|
Woensdag, 13 januari. 6 uur opstaan, snel aankleden en ontbijten. Om kwart voor zeven staat de taxi voor de deur en gaan we naar het hotel waar de rest uit de bus heeft overnacht. Mensen lachen ons toe en we horen links en rechts slim en "clever" roepen. Op weg naar de "floating market". We stappen over in 3 kleinere longtail-bootjes en maken een rondje over de markt. Inderdaad heel druk. Op elke boot doet een bamboe-stok, waaraan de spullen hangen die men op deze boot verkoopt, dienst als een soort uithangbord. De gids verteld nog even dat het juist nu heel druk is omdat het morgen of overmorgen "Bhudda-day" is en de mensen dan geen vlees of vis eten maar vooral fruit en groenten. Daarna maken we een drie-urige tocht over allemaal zijtakken van de Mekong en zien hoe de mensen hier werken en leven. Nog even een "rice-husking-factory" bezoeken, een fabriek waar de grove rijst wordt gepeld en gepolijst tot de mooie blanke korrels die wij kennen en dan is het tijd voor de lunch bij een van de restaurantjes op een van de vele eilandjes in de Mekong. De toeristische attractie hier: Een vijver vol met krokodillen die je met een hengel van bamboe vlees kunt voeren. Natuurlijk tegen betaling van behoorlijk wat Vnd. Niets voor ons maar de vele Aziatische en Amerikaanse toeristen vinden dit weer gewedig. En de beestjes hebben echt honger. Nu terug naar de bus en terug naar Ho Chi Minh Stad.  
|
||||||
|
Dinsdag, 12 januari. De komende 2 dagen gaan we richting de Mekong-delta. We checken uit bij ons hotel in Ho Chi Minh Stad en staan om 07.45 uur op de stoep van een touroperator. De trip duurt zoals al gezegd twee dagen dus we hebben ergens in de Mekong Delta een overnachting. Aangezien het echt een goedkope, danwel de goedkoopste touroperator alhier is en veel backpackers ook hier hun trips boeken besluiten we het hotel van overnachting op voorhand te upgraden naar een drie-sterren hotel. We vertrekken stipt om 08.00 uur in een grote luxe touringcar met zo'n 44 passagiers aan boord. Hoe dichter we bij het gebied komen hoe vruchtbaarder het land wordt. Overal veel rijstplantages, fruitteelt en vele groenten. Na zo'n 3 busuurtjes die werkelijk voorbij zijn gevlogen stappen we over op een boot en bevaren we de delta. Hier op de rivier al een levendige markt waar de groothandel in fruit en groenten wordt bedreven. Grotere boten verkopen hier hun waar als grossier aan de kleinere handelaartjes. Daarna beginnen diverse rondleidingen in de directe nabijheid van de rivier. Van de fabricage van Kokus-caramellen (even een zakje kopen) tot gedroogde gezoete kokus (even een zakje kopen), zoete gepofte rijst (eh, nog maar even een zakje kopen), rijstwafels (even ..........) en noem maar op. Het kost wederom allemaal bijna niets en is ook nog eens interessant om te bekijken. De lokale verkoopsters blij, kids happy met al deze zoetigheid en dhr. Geerdink, onze tandarts waarschijnlijk ook wel. Nu nog een klein stukje met de bus, een overstap op een ferry en dan komen we aan op de lokatie van onze overnachting. Als blijkt dat men voor ons vieren een taxi bestelt kijken een aantal mensen met wie we inmiddels contact hadden gemaakt ons vragend aan: "Slapen jullie hier niet". "Eh, jawel maar wij hebben een upgrade voor het hotel genomen". We kennen inmiddels de reinheid van de vele backpackerhotels en kiezen het zekere voor het onzekere. Uiteindelijk komen we alsnog terecht in een kansloos hotel maar dat is in ieder geval schoon. Een goede keus zoals de volgende dag blijkt want velen waren niet te spreken over het hotel van de overnachting en sommigen bleken zelfs 's-avonds nog iets anders gezocht te hebben vanuit hygienisch oogpunt. Nu nog even snel iets te eten scoren want morgenochtend om 07.00 uur vertrekken we voor een bezoek aan de "floating market" en die moet je echt 's-ochtends vroeg bezoeken.    
|
||||||
|
Maandag, 11
Januari.
Geen bijzonderheden voor deze dag. De busreis van gisteren zit nog in het geheugen van de |
||||||
|
Zondag, 10 Januari. Een grote touringcar rijdt voor en onze dagexcursie begint. Op het programma een bezoek aan de grootste Cao Dai-tempel en de Chu Chi-tunnels. Het wordt een lange zit. Het is nu 08.00 uur en onze gids vertelt ons dat we omstreeks 11.30 uur pas bij de tempel zijn. We zijn er inderdaad net iets voor twaalfen. We rijden door een grote toegangspoort het terrein op van de Cao Dai aanhangers. Het is net alsof je een militaire basis oprijdt. Overal gebouwen, een Cao Dai-school, een Cao Dai kinderopvang, Werkplaatsen, een Dokterspost annex klein ziekenhuis en dan uiteraard, de grote Cao Dai-tempel. Alle gebouwen niet in het legergroen maar werkelijk alle kleuren van de regenboog. Een militair terrein dat gekraakt is door de hippies uit de jaren zeventig. Het merendeel van de gebouwen verkeerd in een slechtere staat van onderhoud m.u.v. de tempel. Kennelijk is de Glorie-tijd van de Cao Dai verleden tijd. Er staan meerdere bussen op een parkeerterrein bij de tempel en we krijgen uiteindelijk heuse 35 minuten om de mis van 12.00 uur bij te wonen. We mogen tijdens deze mis fotograferen en worden keurig begeleidt door ordebewakers van de Cao Dai. Deze zeggen precies waar en vooral waar we niet mogen komen en dat we vooral stil moeten zijn. In de kleurrijke, bijna kitscherige, tempel wonen we een gedeelte van de mis bij. Interessant om te zien. Er is een duidelijke scheiding tussen de mannen, vrouwen en kinderen en de rangvolgorde in de kerk. De Cao Dai-religie is een soort fusion van verschillende religies. In de tempel heeft elke religie zijn eigen kleur gewaad aan. Je ziet er Cao Dai-aanhangers met hun oorsprong in het Bhoedisme. Zij dragen bijvoorbeeld gele gewaden. Dan zijn er nog Cao Dai-aanhangers met blauwe, rode en witte gewaden. De 40 minuutjes zijn snel om. Vlot de bus in want we moeten verder, richting Chu Chi-tunnels. Nog even een korte stop voor een slechte lunch bij een van de vele vreetschuren.    Goed, weer 2 uur later komen we aan bij de Chu Chi-tunnels. Een ondergronds tunnelsysteem van meer dan 200 km. in lengte vanwaar uit de Vietcong de Amerikanen bevocht in de Vietnam-oorlog. Ook hier is er te weinig tijd om alles echt goed te kunnen bekijken. Het geeft echter wel duidelijk weer hoe inventief de Vietnamezen waren en hoe slecht de Amerikanen het hier gehad moeten hebben. We krijgen eerst een authentiek propoganda-filmpje van de Vietcong te zien. Vervolgens een rondleiding over het terrein waarbij we uitleg krijgen over de boobie-traps die de Vietcong voor de Amerikanen plaatsten en hoe ingenieus het gangenstelsel was aangelegd met ventilatieschachten, watervoorziening, ontsnappingsroutes etc. We mogen zelfs op een schietbaan schieten met de wapens die de Amerikanen in deze oorlog gebruikten. 1 Usd. per schot en minimale afname 10 schoten. Hoezo handel. Paps wil alsnog graag, samen met Naoussa, maar helaas, "Not for children". Even kijken dan en dat mag. We pakken de gehoorbeschermers. Ze zien er uit als oude koptelefoontjes van walkmans en bieden inderdaad 0 bescherming. Zodra de eerste toerist begint te schieten met een M60 knallen je trommelvliezen er bijna uit. Wegwezen dus. Dit skippen we snel. Op weg naar 1 van de tunnels. Uiteindelijk mogen we zelf ook zoŽn 100 meter door een van de tunnels, die voor de toeristen iets breder zijn gemaakt. Na zoŽn 10 meter is er een eerste ontsnappingsmogelijkheid voor diegenen die het dan al te benauwd hebben, daarna om de 25 mtr. En inderdaad, na zoŽn 10 mtr. weten de eersten niet hoe snel ze van deze gelegenheid gebruik moeten maken. Het is donker, nog steeds krap en zweterig warm. Na 25 mtr. haken er weer enkelen af. De gangen worden nog iets nauwer en af en toe moet je nog eens een etage lager klimmen en later deze ook weer omhoog klimmen. Danielle vindt het ook welletjes en stapt met Naoussa uit. Idanika wil niet. Ze vindt het fantastisch dus dat betekent dat Paps ook mee moet. En deze wil wel maar zelfs voor hem wordt het gangenstelsel wel behoorlijk krap (en dan te bedenken dat de stelsels voor de toeristen al een behoorlijk stuk breder zijn gemaakt). Uiteindelijk zien we samen het licht van de uitgang en blijkt dit voor de meisjes de ervaring van de dag te zijn. Al met al toch een dag die de lange busrit waard was.    
|
||||||
|
Zaterdag, 9 Januari. Gezien de drukte en de rijstijl van de bromfietsen is fietsen huren hier geen goed idee. We gaan vandaag de directe omgeving van het hotel bekijken. We beginnen bij een kathedraal waar juist een trouwerij bezig is. Leuk om te zien. Nog leuker om te zien is dat aan de zijkant van de kathedraal de volgende twee stelletjes alweer klaar staan om eveneens in deze kathedraal getrouwd te worden. Typisch voor Vietnam. Veel lopende band werk. Daarna bezoeken we een van de luxere "malls" en halen hier op de supermarkt-afdeling direct enkele boodschappen. Het is broeierig warm. We slenteren nog wat door de straten van dit district, district I, het centrum van Ho Chi Minh Stad en maken de plannen voor de komende dagen. Terug bij het hotel kijken we welke excursies we hier kunnen boeken. We kiezen voor een 1-daagse excursie naar de Cao Dai-tempel en de Chu Chi tunnels en boeken deze direct voor morgen.
|
||||||
|
Vrijdag, 8
Januari. Een reisdag. Vanmiddag vliegen we om 16.50 uur van Da Nang naar Ho chi Minh Stad. 1 uur en 10 minuutjes. We mogen later uitchecken. De meisjes kunnen dus nog lekker even genieten van het zwembad van het hotel en wij kunnen rustig de tassen inpakken. Met enige vertraging vliegen we uiteindelijk om 17.20 uur en komen precies om 18.30 uur aan. Nu nog een taxi charteren naar ons hotel. "Pay not more than 10 Usd." aldus de manager van ons hotel in Ho Chi Minh Stad, ook Saigon genoemd. We hebben er een voor 8 Usd. althans dat denken we. Onderweg moeten we zelf echter de tol nog betalen en bij aankomst bij het hotel heeft deze boef natuurlijk ook geen wisselgeld. Het wordt uiteindelijk 11 Usd. en lachend vraagt onze Vietnamese Loempia ook nog eens: "A tip, Sir". HO Chi Minh Stad blijkt geheel anders te zijn dan wij verwacht hadden. Geen grotere versie van Hanoi maar een veel modernere stad en minder op elkaar gepakt dan Hanoi. Vier miljoen bromfietsen in deze stad, die vele malen aggressiever rijden dan in Hanoi. Ook vele jonge gefortuneerde Vietnamezen in de duurdere auto's, made in Germany. Een echt "night-life" met exclusieve discotheken en veel luxe shoppingmalls. En ook de winkels van Gucci en andere merken ontbreken hier niet. We hebben hier een design hotelletje geboekt met een extra bed. Het hotel is inderdaad design, proper en fris maar met het extra bed is de kamer echt vol. Tot vreugde van de kids met een mooie grote flat-screen met Disney-channel en Cartoon-network.
|
||||||
|
Zondag, 3 Januari t/m Donderdag 7 januari. We huren weer eens een paar fietsen en gaan vandaag richting het strand. Zo'n half uurtje op de fiets. De omgeving van Hoi An is net als het plaatsje zelf. Schilderachtig. Het strand is fantastisch. Schoon en zo breed dat je er de toeristen niet terug vind. We blijven de hele middag op het strand en vinden het prettig hier. Zo prettig zelfs dat we maar weer eens besluiten onze plannen om te gooien. We zouden over 2 dagen namelijk doorvliegen naar Nha Thrang en in Mui Nhe, een plaatsje gelegen naast Nha Thrang, een aantal dagen strand pakken. We googlen ons suf maar kunnen geen prijspakkertjes vinden in Mui Neh. De prijzen zijn vele malen hoger dan ons hotel in Hoi Ann en zoals al gezegd, het bevalt ons hier prima. Op de weg terug naar ons hotel gaan we proberen de reeds geboekte vlucht naar Nha Thrang te annuleren. Vooraf nog eventjes informeren bij ons hotel of we de kamers die we nu hebben voor 3 nachten kunnen bijboeken en uiteraard onder dezelfde condities. Dit kan. O.k. Nu de vlucht. Annuleren kan altijd, maar wil je ook je geld terug dan moet je dit doen in de plaats waar je je ticket geboekt hebt. En dat was Hanoi. Geen optie dus. We kunnen de vlucht wel omzetten in een vlucht naar Ho Chi Minh Stad en moeten wat eurootjes bijbetalen. Zo gezegd, zo gedaan. We blijven dus voor een langere tijd in Hoi An. Heerlijk. We houden de fietsen voor alle dagen en vliegen pas op de 8ste door naar Ho Chi Minh Stad. De komende dagen geen updates van ons. 'S-ochtends wordt er tijd ingepland voor huiswerk, 's-middags is het tijd voor het strand en tussendoor pakken we nog wat culturele uitstapjes. We hebben hiervoor een soort forfait kaart gekocht bij de "tourist office" en kunnen hiermee zo'n 5 bezienswaardigheden bekijken zonder steeds weer opnieuw entree te moeten betalen.    
|
||||||
|
Zaterdag, 2 Januari, Vandaag blijven we lekker bij ons hotel. Voor Naoussa betekent dat 's ochtends eerst even huiswerk. Ook Idanika moet eraan geloven. We proberen haar middels het loco-spel de letters van het alfabet en wat kleinere sommetjes te leren. Daarna is het zwemtijd. De hele middag hangen we lekker bij het zwembad. Om vier uur pakken we de hotel-shuttle naar het plaatsje. Hoi An blijkt werkelijk een heel leuk gezellig plaatsje te zijn. Het is zaterdag en hartje centrum, 3 parallel straten, is afgesloten voor al het gemotoriseerde verkeer inclusief bromfietsen en zelfs fietsen. Neon verlichting moet verplicht uit en overal wordt middels lampionnen alles verlicht. We lopen door de vele straatjes met authentieke woningen, elk met hun eigen inpandige winkel met hetzij houtsnijwerk, hetzij lampionnen, hetzij sieraden en voornamelijk kleding en schoeisel. Hoi An staat namelijk bekend voor het maken van kleding en schoeisel. Alles op maat. Overal zie je de, voornamelijk uit Australië afkomstige, toeristen pakken, avondjurken en schoeisel bestellen. Ook wij informeren voor wat jurkjes voor de meisjes maar de prijzen zijn toch wel iets hoger dan de H&M en onze rugzakken worden echt niet minder vol. We eindigen bij een gezellig restaurant langs de waterkant. Spaghetti's voor de meisjes, voor ons een traditioneel Hoi An's gerecht Cao Lab. Verse noodles met varkensvlees, kruiden, een soort croutons, soja en chili-saus. Plus wat Loempiaatjes. Heerlijk. De grootte van de Cao Lab is afgestemd op de maat van de Vietnamezen dus Paps besteld nog maar een tweede. We sluiten af met heerlijk gebak in een van de kleine straatjes en gaan dan met de shuttle terug naar het hotel. |
||||||
|
|
||||||
|
|
||||||
|
Woensdag, 30 December. We hebben een kleine plattegrond van Hue van het hotel gekregen en lopen richting de "citadel", het gedeelte van het oude ommuurde stadscentrum vanwaar uit vroeger geregeerd dan wel geheerst werd en waar recht werd gesproken. Deze "citadel" willen we vandaag gaan bekijken. We zijn nog maar net de brug over of we worden al aangeklampt door een riksjarijder. Zo'n fiets met een zitje ervoor. De man roept ons toe: "One dollar for one hour, very cheap". Klopt het kost werkelijk niets maar a, je hebt voor 4 personen 2 riksja's nodig, het is warm en de kinderen moeten dan alsnog op schoot, nog warmer dus, het tempo ligt zo laag dat je lopend nog sneller bent. We zeggen wederom: "No, thank you", maar de tweede riksjarijder heeft zich ook al aangemeld, dit om probleem a op te lossen. Vriendelijk en gehaaid vragen ze waar we naartoe gaan en vriendelijk als wij zijn antwoorden wij: "The citadel". Ze wijzen ons, geheel vrijblijvend, de route naar de ingang. Je kunt namelijk maar via een van de vier poorten de citadel in. We lopen en lopen en de twee riksja-haaien blijven ons op zo'n afstand van 5 meter volgen, hopende dat we alsnog besluiten bij hen in te stappen. Ondertussen vertellen ze ons waarschijnlijk de hele geschiedenis van Vietnam maar wij kunnen er werkelijk niets van verstaan. Slim van hen, even onoplettend van ons, want we lopen verkeerd. Paps kijkt voor de zekerheid nog even op het kaartje en inderdaad, we zitten een eindje uit de route. We moeten een stuk terug. De riksja-haaien kennen deze eigenwijze familie nog niet en als ze zien dat we terug lopen en ze echt niets aan ons kunnen verdienen taaien ze af, zoekende naar een nieuwe prooi. De "citadel" blijkt de moeite van de inspanningen waard. Voor ons niet vanwege zijn schoonheid dan wel bouwkundige staat, ook hier wordt overal gerestaureerd (weliswaar op zijn Vietnamees) maar vooral omdat overal oude zwart-wit foto's hangen uit de tijd waarin hier de heersers zetelden en recht werd gesproken. En dat is nog geen 100 jaar geleden.    |
||||||
|
Dinsdag, 29 December. We komen aan in Hue. Snel taxi pakken en naar ons hotel. Eveneens geboekt via ons vorige hotel in Hanoi. We hadden het Gold hotel geboekt maar net voor we vertrokken kregen we nog even een briefje met daarop de naam, adres en het telefoonnummer van het hotel. Het Gold hotel hadden we nog even opgezocht op internet en dat was redelijk. Qua prijs, ligging en uitvoering. Op het briefje stond echter Gol2 hotel, met een ander adres. We laten ons verassen. En het wordt een verassing. We zitten op de zesde verdieping van het Gold-2 hotel. Een gedateerd hotel met de uitstraling van een dode deur. Onze kamer, ongezellig, kaal, grijs en werkelijk megagroot. De reactie van de kinderen, onbetaalbaar. Wat groot, hier kunnen we lekker spelen. Kids vinden het prima, wij dus ook. |
||||||
|
Maandag, 28 December. We reizen door naar Hue, ergens in het midden van Vietnam. We hebben de nachttrein geboekt en deze vertrekt vanavond om 20.10 uur. De trein die we hadden uitgezocht bleek al lang volgeboekt maar door ons hotel is "the governmental train" geboekt. Een even luxe trein als die wij in de planning hadden. We mogen kosteloos onze kamer houden voor de dag. Voor de kids huiswerktijd, voor moeders de rugzakken inpakken en Paps gaat en route om goedkope vliegtickets te bemachtigen voor een vervolg. Het is 19.00 uur en we moeten naar het station. Dit ligt op zo'n kleine 5 minuutjes van ons hotel volgens de eigenaresse van het hotel en volgens mijn kaartje ook. Gezien onze bagage echter vragen we toch om een taxi. "No problem" zegt de eigenaresse van het hotel. Haar man en zoon lopen mee en willen de bagage wel dragen. Ik sta erop dat ik zelf de grootste rugzak pak want die is echt zwaar. De man pakt gauw de lus van deze rugzak en wil hem optillen. Hij krijgt er geen beweging in en is blij dat ik hem alsnog zelf pak. Hij pakt de volgende rugzak en zijn zoon de derde. Daan de kleinere tasjes en Naoussa een rugzak. Na een minuutje krijgt zoonlief ook de rugzak van zijn vader. Kennelijk ook te zwaar voor hem en te kreukelend voor zijn jasje. Netjes worden we in het coupe van "the governmental train" afgezet en nemen we afscheid van deze hartelijke familie. Punctueel om 20.10 uur vertrekt de trein. Luxe is ver, heel ver, te zoeken. De matrassen zijn waarschijnlijk tropisch hardhouten planken met een stofje erom, de bedmaat voor een gemiddelde Vietnamees. Ondanks het feit dat ik lig als een Chinees vraagteken kom ik of een stukje bed tekort of heb ik een stukje lichaam over. Gaat dus een kort nachtje worden. De meiden vinden het weer eens helemaal fantastisch.  |
||||||
|
Zondag, 27 December. Heerlijk geslapen aan boord van dit schip. 07.30 uur, ontbijten dus. Het schip is inmiddels al weer in beweging. Reisdoel van deze ochtend een drijvend dorp in Halong-Bay. Rond 10.00 uur arriveren we in de buurt van dit dorp. We stappen over in de taxi-boot en varen richting het dorp. De kapitein moet natuurlijk eerst weer tickets kopen om dit dorp te mogen bezichtigen. Bij een ticket-office op het water, weer een overheidskantoortje met dito ambtenaar, worden kaartjes gekocht waarna we het dorp mogen bezoeken. Gezien de armoede hier en de prijzen voor de toegang ziet men in het dorp waarschijnlijk niets van de entreeprijs terug. Het dorp telt 700 inwoners en men leeft hier voornamelijk van de visvangst en van de verkoop van wat blikjes drinken, chips en koekjes aan de toeristen. We bezoeken de lokale school. Leuk, 2 lege leslokalen. De kinderen gaan volgens onze gids, deze keer een van de bootjongens, 3 dagen in de week naar school. De andere 4 dagen moeten ze werken met hun ouders om letterlijk het hoofd boven water te kunnen houden. De schoollokalen zijn gebouwd met steun van de Indiase overheid aldus onze gids. Het zijn een soort tuinhuisjes op piepschuim dus waarschijnlijk is ook hier de Indiase overheid belazerd. Verder wijst ook niets erop dat hier de laatste weken uberhaupt les is gegeven dus we hebben twijfels bij de verhalen van de gids. We varen terug naar ons schip en worden ingehaald door een jong jochie die de peddels van zijn bootje met zijn voeten bediend en hiermee vele malen sneller is dan onze gemotoriseerde boot. Kennelijk varen wij te snel want een van de dorpsbewoners begint te foeteren naar onze Kapitein waarop deze ineens vaart mindert. Dan, het is net 11.00 uur, we zitten nog vol van het ontbijt, wordt de lunch geserveerd. Weer veel te veel en weer veel seafood. We varen terug naar de haven waarna de terugreis naar Hanoi wordt aanvaard. Deze route kennen we. Lekker 3 uurtjes snurken dus.    |
||||||
|
Zaterdag, 26 December. Het is half negen en we worden opgehaald voor een 2-daagse excursie naar Halong-Bay. Een kalkstenenmassief bestaande uit 1996 kalksteenformaties/eilandjes aan de Oostkust van Vietnam. Een van de zoveel wereldwonderen. Al snel blijkt dat we vandaag snip als bestuurder hebben en snap als gids naar Halong-Bay. Hun plaatselijke bekendheid in Hanoi is slechter dan die van ons en het kost ons behoorlijk wat tijd om de rest van de gasten van deze trip bij hun hotels op te halen en Hanoi te verlaten. Nadat wij, tezamen met 2 Belgische trotters, aangeven dat wij plaatselijk wel bekend zijn gidsen we ze naar de andere accommodaties en Hanoi uit. We willen uiteraard vandaag Halong-Bay bereiken. De rit naar Halong-Bay duurt zo'n 3 1/2 uur en we hadden verwacht na het grauwe en grijze Hanoi eens een stukje mooi natuurschoon te zien. Niets is minder waar. We zijn Hanoi uit en het blijft grijs. Het is bewolkt en bijna de gehele route zien we alleen onogenlijke stadjes, veel vervuilende industrie en werkelijk niets dat de moeite waard is te vermelden. Het valt ons eigenlijk tegen. Rond 12.00 uur, we naderen Halong-Bay, zien we uiteindelijk wat bossen en bergen en onderkennen we weer de groene kleuren die hierbij horen. We stoppen bij de haven om in te schepen want we maken de tocht door Halong-Bay op een boot. De trip is geboekt via het hotel van ons en deze hebben voor ons 2 hutten geboekt aan boord. Om de kosten voor deze excursie te drukken hebben ze, ongevraagd, de leeftijd van Idanika teruggebracht naar 4 en die van Naoussa naar 8. Idanika hoeft dan niets te betalen want die zou bij paps en mams in bed kunnen slapen en Naoussa slechts 50% + 50% van 35 Yankee-dollars opdat ze de hut dan niet met een andere passagier hoeft te delen. Bij het inchecken worden de meisjes inderdaad naar hun leeftijd gevraagd en ze liegen beiden zonder te blozen. Met een taxibootje worden we naar onze eigenlijke boot gevaren een soort tweemastige traditionele "Yunk". Het is vrij luxe. 10 passagiers en zeker zo veel als bemanning. Na een welkomstdrankje een behoorlijke maaltijd met jawel, heel veel seafood uit Halong-Bay. De meisje vinden het super en verkennen de boot. Wij checken in in onze hutten. Op het programma van vandaag staat de bezichtiging van een grot, kayakken en een diner in open lucht aan boord. Alweer een grot denken we. Fout, verkeerde gedachtegang. Positief blijven denken want deze grot is warempel een plaatje om te zien. We hebben aan boord een nieuwe gids gekregen en die jongen spreekt goed verstaanbaar Engels en kan mooi vertellen. Na de bezichtiging van de grot bestaat er de mogelijkheid om te kayakken. Natuurlijk zegt Naoussa. Uiteindelijk gaan we met zijn zevenen. De gids zelf, de Belgische trotters, een Oostenrijks stel en wij. Samen varen we naar een eilandje waarop de gids een strand in de verte aanwijst en zegt dat we daar naar toe varen. Het Oostenrijkse stel trekt de grote broek aan en Naoussa en paps durven de uitdaging wel aan. We kayakken als gekken richting het strand dat veel verder weg licht dan we denken. De Oostenrijkers zien we al vrij snel ver achterop liggen maar onderweg checken we ook nog even de tijd. In een uurtje naar dit strand en retour naar de bootverhuur gaan we echt niet redden. Met de rug nat van zweet van het snelle kayakken en de bips nat van het water uit Halong-Bay bereiken we het strandje. Direct komt er een Vietnamese jongen naar ons toe die wijst naar onze reddingsvesten en de kayak en ons probeert duidelijk te maken dat die van hem zijn. Misschien het eindpunt van ons uurtje kayakken? Inderdaad, zoŽn kwartier later arriveert onze gids die zegt dat het taxibootje alweer hier aangemeerd ligt om ons terug te brengen naar het moederschip. Douchen en klaar maken voor het diner aan deck. Dit blijkt een heerlijke barbecue te zijn met, inderdaad, weer veel seafood maar ook gestoomde rijst, groenten, kip, rund- en varkensvlees. Nu lekker in slaap dobberen.   |
||||||
|
Vrijdag, 25 December. Vandaag bezoeken we de "Perfume-pagoda". Een dagexcursie. We worden netjes om 08.15 uur opgehaald met een mini-bus. Nog een stel ophalen bij een ander hotel en dan is het busje vol. Met zijn 10en vertrekken we naar een rivier, gelegen op zo'n 1 1/2 uur van Hanoi. Dit had ook 2 1/2 uur kunnen zijn maar de rallyrijder van ons heeft zichzelf een limiet gesteld. Zou hij weten dat hij passagiers vervoerd. Wij betwijfelen het. Zo af en toe zie je 10 toeristen ineens zo'n 10 a 20 centimeter omhoog komen door de oneffenheden in het circuit. Ik probeer hierbij als schokdemper te fungeren voor Idanika die ondanks alle ongemakken op mijn schoot in tuttel is gevallen. Onze gids voor vandaag is een jonge, net afgestudeerde, Vietnamees. Afgestudeerd in het Chinees en het Engels. Waarschijnlijk een nieuwe taal Chinees/Engels want er is nagenoeg niets van te maken wat deze beste man ons voorschotelt. We bereiken zonder kleerscheuren de rivier die leidt naar de grot en pagode die we gaan bezoeken. Met zijn vijven stappen we in een van de talrijke ijzeren sloepen, waarmee jonge Vietnamese vrouwen ons, in een uur tijd, roeiend naar de locatie van de grot en de pagode brengen. Fysiek zware arbeid voor deze jonge meiden. We komen aan bij een aanlegsteiger en krijgen nu eerst de middaglunch. Er blijken tientallen grote "Eettenten" te staan voor echte mensenmassa's. In het voorjaar is dit een bedevaartsoord en zijn al deze eettenten echt nodig om een ieder van een hapje en drankje te kunnen voorzien. Nu even niet. Na de lunch volgt de tocht na de grot. Optie 1 is met een heuse gondel. Een kabelbaan,afkomstig van een fameuze skiliftenbouwer uit Oostenrijk. Wij besluiten, samen met een Spaanse alpinist, optie 2, de trap te nemen. Zo kunnen we meer van het landschappelijk schoon genieten. Slim bedacht maar de praktijk is anders. Langs de gehele route, omhoog naar de grot, kraampjes en eettentjes die het uitzicht op de natuur belemmeren. Het merendeel hiervan dicht of leeg, de rest bemand met opdringerige verkoopsters. Onderweg zien we de maaltijden van de lokalen in mandjes liggen, variërend van Schildpad tot rat en zelfs eekhoorn. Nat bezweet komen we na een klim van zo'n 45 minuten bij de Grot. Onze alpinist staat er al en vraagt ons of wij de rest van de groep hebben gezien. Deze zouden er immers al moeten zijn omdat de gondeltjes er slechts 7 minuten over doen. Nee, niemand gezien. Wat blijkt, de gondel wordt pas in bedrijf gesteld als er minimaal zo'n 30 mensen aanwezig zijn en inderdaad kort hierop arriveert de rest van de groep. We bekijken met zijn allen de grot die is gehuld in een waas van nevel en wierook. Dan volgt de route naar beneden, naar de pagode. Nu wel in de gondel. De pagode, een soort tempel wordt gerenoveerd maar is echt de moeite waard om te zien.     Nu terug naar onze Vietnamese schone die ons weer het hele eind terug moet roeien. Weer een uur lang. De tocht over deze rivier is adembenemend mooi. Onderweg zien we de ene ijsvogel na de andere en zien we lokalen vissen. Niet met een hengel maar met stroom. Kabels aan lange stokken die middels meerdere accu's op de kleine bootjes worden gevoed. Onze gids verteld nog even tussen neus en lippen door dat het eigenlijk gebruikelijk is om deze dames een "tip" te geven nadien omdat zij heel slecht betaald worden voor hun diensten. Aangekomen bij de parkeerplaats van onze bus geeft Danielle het meisje 30000 Vietnamese Donghs, een briefje van 20000 en 10000. Omgerekend zo'n 1.20 euro. Weinig geld voor ons maar we weten inmiddels dat het echt een beste fooi voor hier is. Het meisje zegt tegen Danielle in het gebrekkig Engels iets in de trend van "Lady, too small" en Danielle: "Oh, you want smaller money", kleinere biljetten misschien omdat ze het anders niet kunnen wisselen. Maar nee hoor, de dame is kwestie weet ons duidelijk te maken dat ze het te weinig vind. Aangezien wij ook niet de moeilijksten zijn schroeven we onze "tip" op naar 50000 Vnd. Maar ook hier is mevrouw niet content mee. Een tweede dame meldt zich aan en houdt ook haar handje op. Men ruikt weer geld. We weten zeker dat de "tip" heel goed is en zeggen dat we even de gids vragen. Onze Vietnamese schone weet nu kennelijk dat het dan voor haar slechter zal gaan aflopen en is ineens toch dolgelukkig en tevreden met de 2 eurootjes. Vriendelijk zegt ze "goodbye" en verdeelt haar buit met een ander meisje. Tijd om af te trappen richting Hanoi. |
||||||
|
Donderdag, 24 December. Er is er een jarig, hoera, hoera. Vandaag gaan we de verjaardag van Idanika vieren. Dolblij met de kleine cadeautjes en direct aan het knutselen. Vandaag bepalen de meisjes wat we gaan doen. Eerst lekker lang spelen op de hotelkamer. Daarna en route om ergens een lekker stuk gebak te gaan scoren. Onderwijl boeken we nog een excursie voor morgen. Even de drukte van Hanoi ontvluchten met een dagexcursie waarin we een stukje gaan rijden, een stukje varen op een rivier, een grot en een pagode gaan bezoeken. Dan is het tijd voor het "Waterpuppet-theatre". Een uur lang genieten we van een leuk stukje theater waarin diverse facetten van het Vietnamese leven aan bod komen, religie, dag dagelijks leven en feesten. Het is een lange dag geweest en morgen moeten we bijtijds op dus retour hotel.  |
||||||
|
Woensdag, 23 December. Morgen is Idanika jarig en we moeten nog wat inkopen doen. Het lukt niet echt ondanks de goede adviezen van de familie in het hotel. Het speelgoed dat we zien classificeren wij als goedkope Chinese rommel. Leuk voor even maar Idanika kennende moet alles ook daadwerkelijk mee en helaas, onze rugzakken zijn al overvol. Uiteindelijk slagen we er in knutselspulletjes te kopen. We maken er een leuke surprise van. Naoussa had al een mooi tasje voor Idanika gekocht in het "Palong-dorp" in Thailand en bij terugkomst in ons hotel krijgen we van de familie ook nog eens twee cadeautjes. Een voor de verjaardag van Idanika en een voor kerst. Idanika krijgt zelfs een bos rozen voor haar verjaardag en is helemaal perplex. "Ik heb nog nooit bloemen voor mijn verjaardag gekregen pap". Verder hebben we geprobeerd een ticket te krijgen voor het fameuze "Waterpuppet-theatre". Ondanks verwoede pogingen lukt dit niet. De dame achter het loket blijft volhouden dat er alleen nog maar tickets zijn voor de voorstellingen van 21.00 uur. Ik vertrouw het niet. Overal staat dat er ook voorstellingen om 17.00 uur zijn maar de dame achter het loket blijft nee schudden. We proberen het later nog eens een keertje. Nu via bemoeienis van ons hotel. He, via deze weg lukt het wel. Logisch, als je er achteraf over nadenkt. Kinderkaartjes kosten namelijk slechts 20.000 vietnamese Donghs en 1ste klas kaarten voor volwassenen 60.000 Vnd. Hier verdienen ze dus beter aan en de voorstellingen om 21.00 uur worden doorgaans minder bezocht. Dan is het tijd voor ons diner met de Vietnamese familie. Geen rare fratsen. Er wordt ons een heerlijke maaltijd voorgeschoteld met gefrituurde garnalen, gekookte garnalen in pittige saus, gebakken kip, overheerlijke kleine loempia's, groenten, gestoomde rijst, noedels en een veelvoud van vruchten. De buikjes worden lekker rond gegeten.    |
||||||
|
|
||||||
