Woendag, 7 april.
Na ons ontbijt pakt Danielle onze rugtassen in terwijl ik de auto was. Daarna nog even met
Jeroen de achterlichtunit van de camper vervangen die ik op "goede" vrijdag aan gort reed.
De kids spelen de hele dag met Mouna en Reef, de kids van Jeroen en Loraine en mogen in de
namiddag zelfs nog even rijden op een heuse "Quad", zoŽn vierwielige motorfiets. Uiteraard
onder de supervisie van Jeroen. Onze vlucht terug naar Bangkok is aan het begin van onze reis
gewijzigd van een middagvlucht naar een nachtvlucht om 02.30 uur. Balen dus maar het is niet
anders. Vanavond om 20.00 uur worden we opgehaald door een coach die ons naar het vliegveld
brengt en tot die tijd mogen we de B&B blijven gebruiken. En ook 's-avonds zijn we weer eens
uitgenodigd voor het eten. Het wordt een heerlijk stuk lamsvlees uit de oven met alles erop
en eraan, weer eens door Jeroen op tafel getoverd. Inmiddels is het even iets voor achten
en onze coach meldt zich. Tijd om afscheid te nemen. De camper en Nieuw-Zeeland waren top
maar de service, verzorging en gezelligheid van Jeroen en Loraine waren de kers op de taart.
De meisjes vallen tijdens de rit naar Auckland gelukkig in slaap want dit wordt een beste
etappe voor hun. Al met al toch weer eens zo'n 20 uur in touw voordat we onze eindbestemming
zijn genaderd. Op het vliegveld aangekomen maken we ze wakker. Inchecken en wachten op de
vlucht. Alles gaat voorspoedig en uiteindelijk hoeven we nog maar een uurtje te wachten
voordat we kunnen boarden. De vlucht voorloopt deze keer super. De meisjes slapen bijna de
hele vlucht naar onze tussenstop in Brunei. Hier weer eens een uurtje wachten. Dan komt
Bangkok snel dichterbij. Nog even de grensformaliteiten waar het giga-druk is met vooral veel
Oost-blok reizigers. De meisjes vergeten de vermoeidheid op het moment dat ze opa weerzien
en de laatste etappe naar Hua Hin, opaŽs woonplaats, is het een waterval van avonturen uit
Nieuw-Zeeland. Keurig meiden.
Dinsdag, 6 april.
Vandaag staat in het teken van het schoonmaken van onze camper. Deze hebben we spic en span
gekregen en zo leveren we hem dus ook weer in. Danielle neemt het interieur voor haar
rekening en paps de was en alle reservoirs. Dan willen we de buitenkant doen en slaat het
weer om. Werkelijk niets is zo veranderlijk dan het weer hier in Nieuw-Zeeland. De regen
komt met bakken uit de lucht dus dat heeft echt geen zin. Gelukkig hebben we nog een nacht
gereserveerd in de B&B van Jeroen en Loraine en hoeft de auto pas morgen klaar te zijn. Op
weg naar Jeroen en Loraine dus. We shoppen nog even in Rotorua en pikken wat lekkers voor bij
de koffie op en een bosje moois voor onze gastvrouw. Dan, aangekomen bij het huis en bedrijf
van "Rotorua Campervans" worden we weer in de watten gelegd. De geplande barbeque vervalt
door de slechte zin van de weersgoden maar Jeroen tovert een heerlijke Italiaanse maaltijd
op tafel. Na weer een supergezellige avond sluiten we de dag af. Morgen is het retour
Thailand.
Maandag, 5 april.
We beginnen met "light morning spells", maar al snel wordt het stralend weer. Naoussa wisselt
even E-mail adressen uit met haar nieuwe "Over-sea" vriendinnetjes en dan gaan we op weg naar
Rotorua. Hier leveren we morgen onze camper in en hier pakken we onze laatste nacht, in de
camper althans. Tijdens het boodschappen doen in Rotorua lopen we Jeroen tegen het lijf. Hij
geeft ons nog even een tip voor een leuke camping in Rotorua, gelegen aan het "Blue Lake". Zo
gezegd, zo gedaan. Na het shoppen voor de laatste nacht zoeken we de camping op en genieten
we als gezin van onze laatste dag in ons mobiele huisje. Zoals Ursel De Geer altijd zei:
"Het was weer fantastisch".
 
Zondag, 4 april.
Eerste paasdag, ook in Nieuw-Zeeland. De gisterenavond nog gekookte eieren worden door de
meisjes onderhanden genomen. Deze willen we daarna gaan verstoppen over de camping om een
zoektocht te houden maar voordat we dit kunnen realiseren moeten alle kinderen zich melden
bij de receptie van de camping. In plaats van eieren moeten alle kinderen verstopte
golfballen gaan zoeken op een naastgelegen terrein. Vinden ze er een kunnen ze deze verzilveren
tegen "iets" bij de receptie. De golfballen zijn snel gevonden en worden geruild tegen
heerlijke chocolade. De meisjes hebben weer eens een paar vriendinnetjes in hun leeftijd.
Van origine afkomstig uit Engeland en Zuid-Afrika maar inmiddels omgedoopt tot "kiwi's". Het
zwembad met de glijbanen is de komende uren hun territorium. In de namiddag zoeken we weer
eens het strand op. Morgen gaan we namelijk terug naar Rotorua dus we nemen vandaag alvast
afscheid van de "Pacific Ocean".
Zaterdag, 3 april.
De laatste dagen voordat we de camper weer moeten inleveren willen we aan de kust spenderen
dus we rijden vandaag even voorbij Rotorua naar Ohope Beach. Een kustplaatsje waar veel geld
moet zitten gezien de vele mooie strandcondo's. Op de camping is het direct settelen en het
strand opzoeken. Het zeewater vinden de meiden te koud. Ze zijn de Aziatische temperaturen
inmiddels gewend en hier kan dit water niet aan tippen. Laat maar zitten dus. Het strand
blijft een mooie speelkameraad. De hele middag vertoeven we aan het strand, Heerlijk wijntje
erbij en de dag kan niet meer stuk. Na het avondeten is er voor de kids een film op groot
doek. Eigenlijk te laat voor onze kids die na de middag op het strand de pijp leeg hebben
maar vooruit dan maar.
Vrijdag, 2 april.
O zo veel plannen voor vandaag maar helaas, We vergaten goede vrijdag, vandaag dus. Nagenoeg
alles is dicht en overal is het re.e-druk. We moeten nog wat inkopen doen en dan maar bij
een grotere pomp. We zijn blijkbaar niet de enigen en het is maar goed dat ze hier geen
winkelwagentjes hebben. En passant ziet Paps nog een muur van zoŽn 3 meter over het hoofd en
rijdt de achterlichtunit van de camper aan gruzelementen. Een mindere vrijdag dus maar helaas
pindakaas. Even balen maar gebeurd is gebeurd. Dan op naar de "Huka-Falls". Hier zijn we al
eerder geweest voor de watervallen en de jet-boat maar deze keer voor een wandeling langs de
rivier. Bij de "Falls" wederom een gekkenhuis. Busladingen touristen die uitstappen, een blik
werpen op de waterval en het liefst zonder enige vorm van inspanning weer instappen voor het
volgende "point of interest". Gelukkig voor ons. Op de wandelroute is het dus lekker rustig.
We maken een prachtige wandeling en passeren onderweg een prachtig resort waar onze kroonprins
met zijn Maxima hun huwelijksreis doorbrachten. Dan is het tijd om de camping weer eens op te
zoeken. De rest van de dag is voor de meiden. Er zijn heel veel kinderen op de camping omdat
men in ieder geval tot dinsdag vrij is en dat betekent veel speelkameraadjes voor de meiden.
We sluiten de dag af met een lekkere maaltijd verzorgd door "Domino's Pizza".
Donderdag, 1 april.
We ruilen het Zuidereiland vandaag weer in voor het Noordereiland. Een reisdag dus. We zien
wel hoe ver we vandaag komen. We hebben de boot van 10.05 uur en dat betekent dat we rond
13.15 uur in Wellington zullen arriveren. Daarna gaan we richting het Noorden. We stoppen
wanneer we, de kids of wij of beiden, het zat zijn en zien wel waar we dan geland zijn. We
bereiken tegen de avond Taupo en strijken neer op een grotere top-10 camping. Deze is luxe
en heeft veel faciliteiten voor de kids. Bovendien is de omgeving hier schiterend en zullen
de komende dagen weer zonnig zijn. Ook onze eindbestemming Rotorua ligt om de hoek dus
besluiten we hier twee nachten te pakken.
Woensdag, 31 maart.
Onze een na laatste dag op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Gisteren maakten we een scenic
drive door een klein gedeelte van de Marlborough Sounds. Vandaag lacht het zonnetje ons toe
en pakken we weer eens een lekkere wandeling. Even het luie lijf activeren. We lopen over de
rug van een van de bergkammen van de Sounds tot aan aan de "Queen Charlotte Vieuw". Een
uitzichtpunt over de baai van Picton/Queen Charlotte Sound. Een lekkere trippel van zo'n 2
uur. Onderweg zien we een Interislander-ferry door de Sounds aan komen varen en zien we twee
oorlogsbodems vanachter Mabel Island de Sounds uitvaren. Verder komen we wederom enkele vogels
tegen waarvan we de naam nog steeds niet hebben kunnen achterhalen. De vader moet in ieder
geval een kiwi zijn, de moeder een eend of v.v. We zoeken het nog op. Terug op de camping
duiken de meisjes even het verwarmde zwembad in en gaan Paps en mams aan de wijn. Het is een
prachtige dag vandaag dus genieten van het mooie weer.
Dinsdag, 30 maart.
Na een lekker ontbijt reserveren we allereerst de ferry. Overmorgen gaan we namelijk retour
het Noordereiland. Daarna pakken we met onze camper een panoramische route langs een van de
bergkammen van de Sounds. We nemen de route naar Havelock, een plaatsje dat voornamelijk
bekend is vanwege de mosselvangst en -bewerking. De "Queen Charlotte-drive", zoals deze
route genoemd wordt is zo'n 35 kilometer lang. Volgens de boeken zou je hier een halve dag
over kunnen doen als je bij alle uitzichtpunten even zou pauzeren. Het begin en ook het
einde van de route is inderdaad bocht na bocht en de teller komt niet boven de 25km. per uur.
Wij pakken niet alle uitzichtpunten maar de rit duurt uiteindelijk alsnog zo'n kleine 4 uur.
De zon breekt inmiddels door en we besluiten een camping te zoeken in de buurt van Blenheim.
We komen bij een top 10 camping in Blenheim terecht direct langs de drukke doorgaande route
naar Picton. Het ziet er onrustig uit en we besluiten even een rondje te maken over de
camping alvorens hier te boeken. Het rondje is snel gemaakt. Een camping met de uitstraling
van een dode deur. Gas erop en terug naar de camping in Picton, overigens maar zo'n half
uurtje verder.
Maandag, 29 maart.
Op weg naar Picton. De noordelijk gelegen havenplaats van het Zuidereiland. De vertrek- en
aankomsthaven van alle Ferries en onze laatste stop op het Zuidereiland. Al rijdende door
de vele wijnvelden met luxe oprijlanen naar de erbij horende landerijen babbelen Danielle en
ik even na over onze ervaringen op het Zuidereiland. Al snel gaan we de vergelijking maken
met het Noordereiland en ook al heel snel zijn we het erover eens dat we dit niet moeten
doen. We hadden hier net iets minder weer maar wederom onvergetelijke ervaringen. De natuur
is ook hier weer overweldigend en ook hier ontbreekt het ons aan tijd. In Picton gekomen
shoppen we even voor de komende dagen. Dan is het "playtime" voor de kids die weer eens twee
dagen zonder te zeuren in de auto hebben gezeten. Chapeau dames.
Zondag, 28 maart.
We worden wakker en zien waarempel de "Franz Joseph-gletscher" in het zonlicht schitteren om
nog geen 5 minuten later, in mist gehuld, weer aan ons zicht onttrokken te zijn.
Toch biedt het perspectief voor vandaag.
We hebben voor vandaag namelijk een heli-vlucht geboekt voor 09.30 uur en moeten om 09.05 uur
in het kantoor aanwezig zijn voor een laatste weersupdate en de veiligheidsinstructie.
Dan is het uur U daar. Het is inmiddels 09.45 uur precies. Het weer is werkelijk super en we worden
geleidt naar het heliplatform. Een van de 5 overigens. De heli's zijn de laatste week namelijk
niet uitgevlogen vanwege de weersomstandigheden en vandaag wil natuurlijk een ieder vliegen.
Even de schade inhalen. Naast ons platform dus nog vier van andere aanbieders. Naoussa en mams
mogen voor in zitten, direct naast de piloot. Paps en idanika met nog twee gasten achterin.
We hebben een vlucht van zo'n half uur geboekt met een fotostop op de gletscher. Het wordt een
onvergetelijke vlucht. Op de gletscher gekomen schreeuwt Daan het uit: "YES". Onderweg terug
trakteert de piloot ons nog op een toetje. Hij maakt een paar leuke manoeuvres waardoor een
soort achtbaangevoel in onze onderbuiken onstaat. Dit was dus echt de moeite van het 2 dagen
wachten waard. We genieten nog lekker even na onder het genot van een bak koffie met wat
lekkers erbij. Dan is het tijd om onze reis te vervolgen. In een geheimzinnige mix van mist
en zonlicht verlaten we gletscherland, langzaam onderweg richting het Noorden.
We hebben inmiddels gletscherland verlaten en rijden en route richting het Noorden door een
soort "canyon-landschap". Op dit gedeelte van het traject doemt dan ineens een superlange
hangbrug over de rivier voor ons op. Tijd voor een pitsstop dus. Bij de toegang naar de brug,
die deze keer eens niet gratis is, staat dat het de langste hangbrug van Nieuw-Zeeland is en
Nieuw-Zeeland zou Nieuw-Zeeland niet zijn als hier niet "iets" speciaals te doen is. En ja
hoor. In de rivier ligt een Jet-boat klaar voor een supersnelle tocht over de rivier, maar
dat avontuur hebben we al gehad. Boven de hangbrug, zo'n 20 a 25 meter boven de rivier, hangt
verder nog een extra staalkabel als een soort overspanning. En deze is bedoeld voor de leuke
dingen. Voor een bescheiden bedrag aan N.Z.-dollars kun je hier in een soort harnas als een
soort "Superman" over de rivier vliegen. Leuk, maar de harnassen zijn te groot voor de kids.
Daarnaast kun je deze vlucht ook maken in een soort klimgordel en als tandem met zijn tweeen.
En laat dat laatste nu net iets voor ons zijn. De meiden vinden het te stoer. Des te meer
gewicht, des te sneller de vlucht over de rivier dus de verdeling is snel gemaakt. Team 1 zijn
paps en Idanika, Team 2, Mams en Naoussa. Met een rotgang vliegen we op een hoogte van tussen
de 20 a 25 meter over de rivier waarna we aan het einde van de staalkabel tegen een soort
stootblok tot stilstand komen. Tijdens het ontkoppelen van de klimgordels maken we kennis met
een minder ontvangstcommittee. Strijdlustige "sandfly's" vallen en group de niet geimpregneerde
prooi aan en dat zijn in dit geval Danielle en ik. De kids zijn netjes ingesmeerd tegen deze
geniepige beestjes, de "kiwi's" nagenoeg imuun maar Danielle en ik moeten het ontgelden. Het
zijn slechts kleine prikjes maar we weten dat deze later voor veel (jeuk-)plezier zorgen.
Onze volgende stop wordt er een bij de zogenaamde "pancake-rocks". Een rotsformatie aan zee die
lijkt op een hoeveelheid opeen gestapelde "pancakes", pannekoeken dus. Hier pakken we weer eens
even een "break", lekker de beentjes strekken, ijsje voor de meisjes en een lekkere bak coffeine
voor de chauffeur.
Daarna verder met het traject voor vandaag. Het wordt te ver voor de kids om ineens door te rijden
vanuit de gletschers naar Picton dus we pakken onderweg een stop in Westport, althans in het
naast Westport gelegen Carters Beach. Een camping langs het strand waar naast ons alleen enkele
bejaarde, kennelijk vaste, caravangasten staan. Het is inmiddels 16.00 uur en we verwachten hier
ook geen andere campers. Paps gaat nog even met de kids uitwaaien op het strand en mams heeft
even tijd voor zichzelf. In het zonnetje met een boek en een glas wijn erbij. Ook nu het inmiddels
donker is geworden heeft zich nog maar 1 nieuwe camper bij de camping aangemeld. En gelijk hebben ze.
De camping is er eentje om simpelweg over te slaan.
Zaterdag, 27 maart.
Regen, regen, regen en nog eens regen. Metservice heeft niet gelogen. Het is echt baggerweer
en dat zou vandaag ook niet veranderen. Een dag voor huiswerk en spelletjes.
Telkens als het erop lijkt dat het even opklaart en we snel de wandelschoenen willen aandoen begint het weer
spontaan te hozen. Het is inmiddels 19.00 uur, het water is volgens mij bijna op en de
pannekoeken, gebakken door Naoussa en mams, hebben we achter de kiezen.
We pakken deze kans voor nog een korte avondwandeling.
Vlak bij de camping kun je een wandeling maken van zo'n 30 minuten waar je na zonsondergang
gloeiwormen kunt bewonderen.
We vertrekken bij schemer omdat het anders zo laat voor de kids wordt.
Op het wandelpad, overwoekert door al het groen hebben we nu al de zaklampen nodig.
Vooralsnog gloeit er niets, behoudens onze zaklampen dan.
Dan, gekomen bij een brug, is het pad afgesloten. "Damaged by flooding".
We hebben inmiddels een half uurtje gelopen en gaan terug.
Inmiddels is het wel pikkedonker. Dan vangt Naoussa de eerste glimpjes op en al snel zien we links en rechts
van ons overal de lichtjes van deze beestjes.
Bedoeld om insecten te lokken en ze dan net als spinnen leeg te zuigen.
De kids vinden het weer helemaal fantastisch.
De regen van vandaag zijn ze alweer vergeten en deze dag onthouden ze als de dag van de "Glowwurm".
Donderdag, 25 maart.
Ondanks de sombere weersvoorspellingen voor de komende dagen gaan we vandaag richting de Fox-
en Franz Josef Gletschers. We vertrekken bij Wakatane met een heerlijk najaarszonnetje en her
en der wat wolkjes. Dit ook ondanks andere beloftes van metservice, een soort Nieuw-Zeelandse
K.N.M.I. Als we dit weer ook bij de gletschers hebben tekenen we ervoor. Maar we weten
inmiddels ook al dat niets zo veranderlijk is als het weer en dat slaat hier in het bergachtige
gebied supersnel om. De gletschers lonken ons al toe als we vertrekken vanaf het meer in
Wakatane. Als we het meer uiteindelijk voorbij zijn slaat het weer inderdaad om. De bewolking
neemt toe en het begint te miezeren. Af en toe breekt de zon door maar het miezerige regentje
houdt aan. Dan komen we bij Fox-glacier, althans volgens de bebording en de Tomtom. Verder is
niets te zien dan heel laaghangende bewolking. Onze camping zit 25 km. verderop bij de Franz
Josef glacier en hier is natuurlijk het verhaal niet anders. De camping is hier top en voor
morgen plannen we in ieder geval weer eens iets actiefs. Op de planning, een wandeling naar
de gletschers en indien het weer het toelaat misschien wel een heli-vlucht boven een van de
gletschers en Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Het is inmiddels ver in de
namiddag en tijdens de voorbereidingen voor het avondeten breekt de zon door. De temperatuur
is hoe dan ook nog aangenaam en we zullen zien wat de dag van morgen ons brengt.
Woensdag, 24 maart.
Wakatane is een heel klein plaatsje gelegen aan het gelijknamige Wakatane-Lake. Voor ons de
moeite waard om eens nader te gaan bekijken. het plaatsje zelf bestaat uit een doorgaande
weg met parallel daaraan nog een straatje met her en der wat winkeltjes. De sfeer die het
uitstraalt is die van een kleinere wintersportplaats, gezellig. Met de kids gaan we eerst
even kijken in het plaatsje. Paps tikt nog net een blousje bij een sportzaak op de kop. De
"sale" is hier namelijk al begonnen omdat men de winter ingaat. Maar net als bij ons liggen
de mooiste spullen waarschijnlijk nog in de magazijnen en de incourante spulletjes gaan met
korting weg. Incourant of niet, paps vindt een mooi blousje voor een leuke prijs. Nu tijd
voor een lekkere wandeling langs het meer. na zo'n 1 1/2 uur keren we terug naar de camper.
Rijden we door of pakken we dezelfde camping nog voor een nacht. Het weer is prachtig en
het is weer eens tijd voor een beetje quality-time voor paps en mams. Het wordt dus terug
naar dezelfde camping. Als we heerlijk met een glas wijn in de zon zitten krijgen we nieuwe
buren. Een gezin uit Hawai met 3 kinderen in de leeftijd van Idanika en Naoussa. De meisjes
zijn blij en vinden in de buurkinderen direct een paar nieuwe speelkameraadjes. Naoussa is
in de wolken dat ze weer eens een vriendinnetje heeft in haar leeftijdscategorie. Idanika is
een allemansvriend dus dat komt ook wel goed. Voor ons betekent het even in alle rust
genieten van een lekker glas wijn.
Dinsdag, 23 maart.
We gaan onderweg van Queenstown naar Wakatane. Slechts een klein stukje rijden maar weer een
stukje tijd afknabbelen van de lange route naar de Gletschers. Het zijn niet de kilometers
die dit traject voor ons lang maakt maar vooral de bochtige wegen. De meisjes worden snel
wagenziek dus dat betekent vaak pauzeren en even een frisse neus halen. Paps heeft even een
dip-dag. We zijn nu 1 dag in Queenstown geweest en volgens mij had ik aan 3 weken nog niet
genoeg gehad. Ik heb het gevoel dat we te veel leuke dingen aan ons voorbij laten gaan en
dat zint me niet. Ik realiseer me dat het helaas hier niet anders kan omdat de tijd die we
hier hebben gewoon veel te kort is voor hetgeen we willen zien. Al peinzend kom ik tot de
oplossing. Ooit nog eens terug. Na een stadswandeling gaan we richting Wakatane. Via vele
haarspeldbochten en een weg "under construction" komen we in Wakatane aan en nemen onze
intrek in de camping met een panoramisch uitzicht.
Maandag, 22 maart.
Vannacht heeft het gestormd en behoorlijk gedondert. Naoussa werd er wakker van en kon niet
meer slapen evenals moeders. Het waaide ook echt zo hard dat we zelfs op onze beschutte
plaats op de camping, tussen 2 grotere "jongens", behoorlijk door elkaar geschud zijn. Een
kort nachtje dus. Next station: Queenstown. We rijden Queenstown in en denken: "He,he,
eindelijk weer eens een stad met charme". Wel toeristisch maar met de chique/sportieve
uitstraling van een kleinere winter- of bergsportplaats. "The sun is shining". Boodschapjes
doen en lekker even relaxen op de camping. Queenstown staat bekend om zijn vele outdoor en
extreme-sports activiteiten. Helaas hanteren ze stricte leeftijdsgrenzen en zijn onze kids
te jong voor het overgrote deel. De hikings of raft-adventures die dan nog overblijven zijn
van het kaliber leuk edoch niet spectaculair. Jammer, maar het is niet anders
Zondag, 21 maart.
Voorzien van een rugtas met regenjassen stappen we als eersten in de bus. We moeten nog wat
gasten ophalen en dan vertrekken we richting de boot in de "Millford Sounds". Eerst volgt
een rit door het nationale park. Het weer is als gisteren. Het druppelt een beetje en op het
moment dat we het park inrijden begint het zonnetje te stralen. Het wordt een leerzame
busrit want onze chauffeur is een "local" en kent het park als zijn broekzak. Onderweg naar
de boot maken we meerdere stops waarvan een bij een hele mooie waterval. op het moment dat
wij uit de bus stappen naar deze waterval komt eenzelfde hoeveelheid van boven. Gelukkig
heeft onze "local" zo'n 20 Pluutjes in de kofferbak liggen dus dat probleem is opgelost. Dan,
we willen weer instappen om onze weg te vervolgen, begint spontaan de zon weer te stralen.
Nu even blijven hangen voor de boottrip graag. Afgesproken is afgesproken. Dan gaan we aan
boord van onze boot voor een trip van zo'n 2 1/2 duur door de "Sounds". We zitten nog niet
of het inclusieve barbeque buffet wordt al geopend. De hamburgers, veel te veel, zien er uit
als de zolen van mijn Teva's, welke ik al bijna zo'n 4 maanden continue aan heb en smaken
waarschijnlijk net zo, de worstjes zijn bijna elastisch en kaatsen beslist terug als je ze
tegen de muur keilt. Kwalitatief is het net zo als de etentjes bij de "vreetschuren" in
Vietnam. Gelukkig hebben ze ook nog enig groenvoer dat beter smaakt en zitten er nog enkele
"peanut-butter sandwitches" in onze rugzak. De tocht door de "Sounds" smaakt er niet minder
om. Overal waar je om je heen kijkt zie je de watervallen uit de bergen komen en de kapitein
stuurt er bij sommigen tot een metertje voor. Natuurlijk zien we onderweg weer enkele
pelsrobben liggen. Gekomen bij de Oceaan wordt het even deinen in de boot. De kapitein moet
het roer omgooien voor de weg terug. Terug gekomen in de haven van Millford aanvaarden we
de terugreis waar we pas omstreeks 17.30 uur aankomen. We pakken de rust en blijven vannacht
nogmaals op deze camping slapen waarna we verder gaan richting Queenstown.
Zaterdag, 20 maart.
We verlaten Invergargil maar direct weer. Een stadje waar eigenlijk niets te beleven valt met
een camping van dezelfde categorie. Netjes, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Lekker
geslapen en snel weer op pad. We gaan onderweg naar Te Anau vanwaar we de "Sounds" willen gaan
ontdekken. Het liefst de "Doubtful- en Millford Sounds", afhankelijk van weer en budget. We
arriveren in Te Anau, een klein gemoedelijk plaatsje gelegen aan het gelijknamige meer en
vanwaar vele excursies worden georganiseerd richting de "Sounds". Het weer is kwakkelend. Het
ene moment schijnt de zon, even later miezert het weer. We bekijken bij de camping welke
excursies er worden aangeboden en informeren even naar het weer. Het blijft onbestendig en de
trips naar de "Sounds" zijn niet echt in de aanbieding. We moeten dus een keus maken tussen
de "Doubtfull- en Millford-Sounds". Het meisje van de receptie geeft ons een duwtje in de rug.
Het weer blijft onbestendig en als het zou gaan regenen is de "Millford-Sound" mooier. Elke
berg wordt dan een waterval en ook de route door het park er naar toe zou mooier zijn. Nu
hadden we onderweg in Nieuw-Zeeland al eens iemand horen vertellen dat je de "Millford" moet
bezoeken bij regenachtig weer, dus de keuze is gemaakt. Morgenochtend, "0800 sharp", worden
we opgehaald bij de camping voor de tour.
Vrijdag, 19 maart.
Weer eens een reisdag. Het traject wordt Oamaru-Invercargil. Om de langere reis voor de kids
iets aangenamer te maken pakken we onderweg een paar sight-seeings mee. Als eerste stoppen
we bij de Mouraki Boulders. Langs de kust bij Mouraki liggen namelijk enkele tientallen
stenen/rotsen die een bijna perfect ronde vorm hebben, gevormd door moeder natuur. De camper
wordt langs het strand geparkeerd en we slenteren over het strand richting de Boulders. Het
is inderdaad een vreemd fenomeen. De stenen/rotsen zijn perfect rond van vorm en vertonen
her en der barsten, alsof het eieren zijn die op het punt staan uit te komen. Mocht dit
gebeuren dan moeten er, gezien de grootte ervan, dino's uitkomen. Ook de meisjes vinden het
uniek om te zien en klimmen er op los. Meerdere stenen zijn inmiddels uiteen gevallen. Geen
Dino-eieren dus. Daarna pakken we net voor Dunedin "Nugget Point" mee. Een mooi uitzichtpunt
vanwaar uit je zeeleeuwen en zeeolifanten kunt bewonderen. De weg er naar toe is gravel en
zo'n 7 a 8 kilometer lang. Daarna nog een kleine trippel van zo'n 20 minuutjes en dan volgt
er een super uitzicht vanuit grotere hoogte over enkele rotsformaties in zee waar zeker wel
zo'n honderd "Zee-nog iets" liggen te zonnen. De afstand is helaas te groot om nu te kunnen
zeggen of het zeehonden, zeeleeuwen, zeeolifanten danwel pelsrobben zijn. Veel zijn het er
zeker. Dundedin laten we verder liggen, puur uit tijdgebrek en we eindigen de dag in het
plaatsje Invercargil. Voor ons een tussenstop richting de "Sounds".
Donderdag, 18 maart.
Gisteren lag het aan ons of de kinderen. Het boterde eigenlijk niet zo goed tussen de kids
en hun opvoeders en laatstgenoemden denken dat het maar eens tijd wordt voor een rust- en
speeldag voor de kids. Geen wandelroutes, attracties, lange autozit of bijzienswaardigheden
vandaag. Alleen voor vanavond een korte evening-vieuwing van de pinguins. Het plaatsje
Oamaru heeft zelf ook niet veel te bieden. Zo gezegd, zo gedaan. Kids vinden het heerlijk
weer eens een dagje niets te hoeven. Dan, we hebben vroeg gegeten, gaan we rond kwart voor
zeven naar de Bushy Beach Road in Oamaru waar omstreeks zevenen de Yellow-Eye Pinguins aan
wal zouden moeten komen. Het is behoorlijk fris aan de kust en aangekomen op de lokatie
gaan we netjes als menigeen naar zee en strand zitten turen. Er zijn er inmiddels al 2 aan
wal geklommen. Meer zien we niet en ook na een half uurtje in de koude avondwind is er nog
geen bij gekomen. Paps leest even de reviews van de laatste dagen en dan blijkt al snel
dat dit ook wel zo'n beetje het maximum is dat er rond deze tijd van het jaar nog op deze
locatie aan wal komt (Dit hadden we overigens al uit de boeken maar men vertelde ons dat ze
nog steeds te zien waren). Nu op naar lokatie 2. Op deze locatie heeft een kolonie blauwe
pinguins hun thuisbasis. Elke dag, ver voor zonsopgang vertrekt de kolonie vanaf hier naar
zee om 's-avonds, net na zonsondergang en groupe terug te keren. We zitten op een heuse
tribune te wachten en na zo'n 5 minuutjes komen inderdaad de eerste 25 kleine blauwe
pinguins uit het water en klimmen de rotsen omhoog om vervolgens zo'n 25 meters van onze
tribune vandaan naar hun nestgebied te waggelen. Daarna volgt een tweede groep en een derde.
Inmiddels zo'n 40 a 50 pinguins die in hun nestgebied behoorlijk kabaal maken. De gids
praat het geheel aan elkaar en verwacht nog vele pinguins meer maar het wordt al vrij laat,
de kids moeten naar bed en Idanika zegt: "Ik heb het nu wel gehad met die pinguins". Een
beter signaal om af te taaien is er niet. Terug naar de camping want morgen wordt het weer
een hele dag in de auto met af een toe een bezichtiging als pauze.
Woensdag, 17 maart.
We trekken vandaag verder naar het Zuiden. Eerst nog even de stad Christchurch in. Een mooie
grotere stad in Nieuw-Zeeland met veel bezienswaardigheden. Het is fris en aangekomen in het
centrum begint het te regenen. Met de koude wind geen prettige dag voor een sight-seeing. Na
zo'n 2 uurtjes in het centrum te hebben rondgedwaald vinden we het welletjes. Nog even iets
eten in een soort food-stall in City-Mall en dan het gas erop. Even kijken hoe ver we het
vandaag redden. Kids doen het goed dus uiteindelijk richten we onze pijlers op Oamaru waar
we pinguins kunnen gaan bekijken in hun natuurlijke setting. De navigatie verteld ons dat onze
aankomst hier rond 20.00 uur zal zijn en dat vinden we vrij laat. Misschien plannen we een
eerdere stop. Uiteindelijk besluiten we toch door te gaan naar Oamaru. Achteraf een te lange
dag en verkeerde keuze. De kids worden namelijk de laatste etappe behoorlijk "irritant". En
met irritant druk ik me dan nog heel netjes uit
Dinsdag, 16 maart.
Het zou vandaag slecht weer worden dus we hadden een museumdag ingepland. We worden echter
wakker met een heerlijk zonnetje dus even de planning omgooien. Het gemis van het vinden
van de Walvissen was een behoorlijke domper voor de kids dus we proberen het vandaag nog
maar eens. Het wordt echter geen walvisjacht maar een excursie op zoek naar en zwemmen met
dolfijnen. Althans als we ze vinden. We boeken de excursie en worden om 13.00 uur in het
plaatsje Kaikoura verwacht. 1 1/2 uurtjes rijden van Christchurch. De weersvooruitzichten
zijn goed al is de zee wel een beetje "Choppy". Een goede testcase voor Zeeziekte. We zijn
netjes op tijd in Kaikoura en varen om 13.30 uur uit. Naoussa en ik zijn in een wetsuit
gehesen en mochten we dolfijnen vinden dan mogen we het water in om met ze te zwemmen. Na
zo'n half uurtje zijn we de baai bij Kaikoura uit en wordt de zee inderdaad "Choppy". Niet
als gisteren golven van zo'n 5 meter maar nu zo'n 2 meter. Met Naoussa sta ik voor op het
dek als de kapitein de eerste dolfijnen spot. Het zijn "Hector"-dolfijnen, de kleinste
soort ter wereld. Gemiddeld zo'n 1 meter 20 lang. Als de dolfijnen bij de boot blijven
hangen dan zijn ze nieuwsgierig en is het moment daar om te water te gaan en inderdaad, de
kleine dolfijnen blijven hangen en met zo'n 6 mensen gaan we het koude water in. Nu moeten
we proberen om voor de dolfijnen interessant te blijven dus maken we gekke geluiden met
de snorkels onder water, slaan met steentjes tegen elkaar onder water en piepen met stukken
schuimrubber. De dolfijntjes worden nieuwsgierig en blijven inderdaad gedurende zo'n 40
minuutjes rond en tussen ons door zwemmen. Dit alles op een afstand van 7 meter tot zo'n 30
centimeter. Dan uiteindelijk wordt het water ondanks de wetsuit te koud en gaat een voor
een het water uit. Een tweede boot, die nog geen dolfijnen heeft gespot, meldt zich aan en
neemt onze plaats in. Helaas voor hen hebben de dolfijnen geen trek meer en ze verdwijnen
in de "Pacific Ocean". Met een bak heerlijke warme chocolademelk komen wij op temperatuur
aan boord en zien op de weg terug naar de haven nog een aantal zeehonden met hun jongen.
Een betere goedmaker voor de dag van gisteren hadden we ons niet kunnen bedenken. Met een
heuse oorkonde verlaten we Kaikoura en gaan we retour de camping in Christchurch. Onderweg
begint het ineens te waaien en te regenen. Kennelijk een dagje vertraging.
Maandag, 15 maart.
Kwart over acht staan we gestreken en wel klaar bij het bureau van "Whale Watching Kaikoura".
De tour gaat door maar of de walvissen terug zijn in hun gebied is nog onduidelijk. We zijn
de eerste tour voor vandaag dus de graadmeter voor de latere om half drie vanmiddag. Wat
wel duidelijk is dat er vandaag een grotere kans is op "Seasickness". De vrouw achter de
balie vraagt nog of er mensen snel ziek worden en paps beaamt dat de dames vrij vlot ziek
worden in de auto maar dat we daar pilletjes voor hebben. We besluiten toch te gaan. Nu nog
even met de bus zo'n 8 minuutjes naar de boot. Het is een ultra-moderne catamaran en de
kapitein laat ons met de kids als eersten aan boord gaan voor de achterste plaatsen waar je
het minst last hebt van de deining. Alle drie de meiden hebben hun pilletje genomen dus "No
problemo". We zijn nog geen minuut op open zee of de eersten hebben hun kotszakjes al
gevuld. Bij ons gaat het goed alhoewel Idanika niet helemaal fris kijkt. Dan moet ook Idanika
overgeven. De boot heeft inmiddels al zo'n 2 stops gemaakt. De kapitein zet dan de motor uit
en luistert met een hydrofoon, een soort microfoon voor onder water, of hij de walvissen
kan horen. Hij kan zo'n 5 zeemijlen onder water horen maar helaas, vooralsnog geen walvis.
Wel inmiddels een halve boot die over de reling hangt de vissen te voeren. Verder voor een
derde stop. De bemanning blijft af en aan lopen met gevulde zakjes. Dan is het tijd voor de
derde stop. Wederom de motor uit en luisteren en dan ...... nee, geen walvis, maar tijd voor
paps om ook een donatie in het zakje te doen, althans te proberen want het lukt niet echt.
De kapitein besluit nog 1 poging te wagen tot spijt van velen want die willen maar een ding
en dat is het liefst zo snel mogelijk naar de haven. De kapitein denkt aan zijn provisie
want bij het zien van geen enkele walvis krijgt iedereen een refund van 80 % van de prijs.
Ook de vierde poging blijkt negatief. Jammer, voor ons vandaag geen Walvissen. Terug bij het
kantoor innen we onze centjes, pakken een lekkere lunch langs het zonnige strand en gaan
op pad richting Christchurch.
Zondag, 14 maart.
Even een moeilijk keuze. Wat gaan we doen vandaag. Op zoek naar en zwemmen met dolfijnen of
of zoek naar walvissen. De keus leggen we neer bij de kids en die zijn duidelijk. Het worden
de walvissen want die hebben we nog nooit in het echt gezien. We plannen de boottrip voor de
middag om 13.00 uur en zijn er dan ook netjes op tijd. Helaas, de trip is gecancelled. De
Walvissen bevinden zich buiten het gebied dat de boten bestrijken dus voor vandaag is het
einde oefening. Misschien morgen. Dus we boeken direct voor de volgende dag, 's-ochtend om
kwart over acht. Misschien kunnen we nog mee met de boot voor de dolfijnen maar helaas, deze
is om half een vertrokken en meer tours zijn er niet vandaag. Dan maar een stukje toeren.
We komen uit bij een mooi punt langs de kust waar de kids heerlijk op de rotsen spelen en we
nog een aantal pelsrobben zien. Morgen beter.
Zaterdag, 13 maart.
Het is 09.25 uur en we checken in voor de "Interislander" ferry van Wellington naar Picton,
op het Zuider-Eiland. Het is zonnig maar er ligt bewolking op de loer. Zolang deze ons maar
niet overvalt tijdens de overtocht want dan gaan er gegarandeerd weer een paar meiden ziek
worden. Onderweg naar het Zuider-Eiland wordt de lucht steeds blauwer en we varen na zo'n
2 1/2 uurtjes het fjorden- danwel bergenlandschap van de Marlborough-Sounds binnen. We
blijven in herhaling treden maar de scenery is weer eens fantastisch. In het water duizend
en duizenden blauwe kwallen. Dan, aan wal gekomen, rijden we door naar Kaikoura. Een plaats
op zo'n 150 km./2 uurtjes rijden van Picton waar we morgen de zee op willen om walvissen
en/of dolfijnen te spotten. Onderweg naar Picton rijden we door een landschap van bergen die net
lijken op reusachtige duinen met ertussen duizenden wijnranken. Dan, zo'n half uurtje voor
Kaikoura, zien we de eerste zeehondenkolonie op de rotsformaties langs de kustlijn zonnen.
We maken een pitsstop met de nodige plaatjes. De beestjes zijn te benaderen tot zo'n 2 a
2 1/2 meter. Dan blijken ze toch niet zo lief te zijn als "Robbie", het vriendje van "Lars",
de kleine ijsbeer. Ze laten hun tanden zien en maken aanstalten om naar je toe te komen,
m.a.w. tot hier vrienden en niet verder. We laten ze lekker verder zonnen en pakken het
laatste stukje van het traject tot aan de camping in Kaikoura. Hier blijkt dat onze "seals",
geen zeehonden maar pelsrobben waren.
Vrijdag, 12 maart.
Gisterenavond en vannacht heeft het continue doorgeregend. Vanochtend is het weer zonnig en
halfbewolkt. We gaan vanochtend naar het "Te Papa"-museum in Wellington. Daarna, mits er
tijd over is, willen we Wellington-city gaan bekijken. Het wordt uiteindelijk anders. Het
museum is gratis en ziet er super uit. Voor de kids zijn er veel discovery-centra waar ze
zelf van alles kunnen doen en uitproberen, waaronder een interactief multi-media center
waar de kinderen foto's en films kunnen maken, bewerken en projecteren op grote schermen van
bisocoop formaat. Verder zijn er diverse tentoonstellingen en uiteindelijk is het vier uur
Žs-middags voordat wij het daglicht weer zien. Even zoŽn 200 meter verderop nog een paar
kleine inkopen doen en dan nog even de stad in. Op het moment dat Danielle de boodschappen
aan het doen is wordt het ineens pikzwart boven de stad en binnen 1 minuutje raast er een
heuse storm boven Wellingon-City. Takken van bomen breken af, verkeersborden schudden als
rietjes in een glas, overal om ons heen gaan alarmen af en continue het geluid van sirenes
van politie en brandweer. Paps zit met zijn meisjes te schudden in de camper op het
parkeerterrein en mams blijft voorlopig in de winkel. Na een half uur gaat de storm liggen.
Snel retour richting de camping. Het is wel even welletjes met Wellington-City. Misschien
doen we het nog aan op de terugweg naar het Noorden.
Donderdag, 11 maart.
Het is bewolkt en regenachtig. Geen dag dus om even lekker te gaan "hiken". Even de planning
bijstellen. We maken er een ouderwetse reisdag van. We willen vandaag doorpakken richting
het Zuiden en ons reisdoel wordt Wellington. We moeten ook weer eens wat kilometers pakken
want als we overal stoppen waar we het mooi vinden zijn we waarschijnlijk na "tig" maanden
nog niet van het Noorder-Eiland af. De zon laat zich waarschijnlijk vandaag niet meer zien
dus de dag is goed uitgekozen. Onderweg pakken we voor het eerst op deze reis een Mc Donalds.
En nee, niet omdat de meisjes dit wilden maar paps heeft na de eerste twee uurtjes rijden
zin in een heerlijke bak koffie. Dan verder richting Wellington. Het regent inmiddels fors.
Net voor Wellington stoppen we nog even bij een grote supermarkt om nog even inkopen te doen
en even een boterhammetje te eten. Dan door naar de camping in Lower Hutt, Net boven
Wellington. Gekozen vanwege zijn ligging op slechts een kwartiertje afstand van de ferry en
het centrum van Wellington. Het is weer eens een zogenaamde top 10 camping en de duurste
camping tot dusver. De ligging is dan ook bijzonder fraai. We zitten echt in het hart van een
industriele zone met uitzicht op diverse leuke fabrieksterreinen. We zitten te dubben om
toch nog even een andere camping op te zoeken maar de meisjes zijn het zat en er staan
inmiddels weer meerdere campers in de wachtrij voor de slagbomen en zoveel plaatsen zijn er
hier niet. Blijven staan dus. Morgen willen we de stad bekijken na een cultureel uitstapje
in het "Te Papa"-museum.
Woensdag, 10 maart.
Wat is er bij het Lake Taupo te doen of beter gezegd wat niet? Wij gaan in ieder geval naar
de "Huka Falls". Een waterval die wij kennen via het internet van een filmpje van de Huka
Falls Jettboten. Natuurlijk nemen we ook nog even een kijkje bij Taupo bungy. Paps wil
namelijk nog wel even een lefsprongetje maken. Op de weg naar de falls komen we langs Taupo
bungy. Even halt houden dus. Nou wil ik niet de flinke tinus uithangen maar de hoogte valt
paps een beetje tegen. Naoussa wil ook wel en een tandemsprong is mogelijk. Mams vindt het
eigenlijk niet goed maar we arriveren alsnog bij de balie. Het feest gaat echter niet door.
De minimum leeftijd is 10, maar de bottelnek is het gewicht van Naoussa. Ze is te licht en
moet minimaal 45 kg. zijn voor de tandemsprong. Misschien een andere keer op een andere
lokatie. Dan bekijken we de kracht van het water bij de Huka Falls en vangen we nog net een
glimp op van een van de jet-boten. Het is mooi weer en het stond vandaag niet op de planning
maar ........... O.k. boeken maar. Onze ride is om 14.00 uur. Dit is kicken, Naoussa en
Idanika krijsen van plezier. Het kan hun werkelijk niet hard genoeg gaan en de 360 graden
spins kunnen niet vaak genoeg herhaald worden. Ook danielle en ik vinden het super. Na 30
minuten is het over. De meisjes zouden nog wel eens willen. Helaas meiden, vandaag niet, ook
al is de tweede rit nu voor de helft van de prijs. Een volgende keer in een andere setting.
Na deze fun-attractie rijden we door naar het Tongariro National Park. Gelegen onder aan de
voet van de Mount Tongariro. Onze stop voor vandaag. Morgen willen we een of meerdere
wandelingen gaan doen in het park maar we wachten eerst af wat het weer gaat doen. Het weer
is een beetje aan het veranderen. Het is kouder geworden en de lucht kleurt grijs en grauw.
Dinsdag, 9 maart.
"Only twenty minutes to the park, so just leave at 9.30 a.m.". Ik hoor het het meisje van de
camping nog zeggen. Om half tien vertrekken en dan ben je ruim op tijd. Hoef je ook niet zo
te rennen met de kids. Elke dag, omstreeks 10.15 uur, spuit namelijk de Lady Knox Geyser bij
Wai-O-Tapu het water vele meters de lucht in, tot wel zo'n 20 meter. Een leuk schouwspel van
moeder natuur. We kiezen het zekere voor het onzekere en vertrekken om 09.15 uur. Na zo'n
half uur zijn we er nog niet en uiteindelijk komen we om tien voor tien terecht in jawel, een
file. Ze zijn bezig met wegwerkzaamheden waardoor slechts een rijstrook beschikbaar is en zo
te zien zijn ze hier niet vandaag mee begonnen. Uiteindelijk zijn we om 10.05 uur in het park.
Iedereen blij, want we zijn net op tijd. We kopen de entreebewijzen en de man verwijst ons
naar de geyser. We moeten terug naar de auto, een piepel stukje terug rijden naar een
andere lokatie waar we de auto kunnen parkeren. Toch nog rennen dus. De man achter de counter
verzekerd ons dat we tijd genoeg hebben. O.k. we zien wel. We zijn op tijd en nemen plaats
op de tribune rond de geyser. Het is 10.12 uur precies en we lezen in de folder van het park
dat de geyser kunstmatig wordt geactiveerd om precies om 10.15 uur in werking te komen.
Hier wordt moeder natuur dus een handje geholpen. We maken nog even grapjes tegen elkaar en
zeggen dat we zo via speakers gaan horen dat de geyser in werking treedt en jawel hoor.
Uitgerust met een headset komt een gids e.e.a. vertellen over de geschiedenis van de geyser
voordat hij een soort zeep in de opening van de geyser gooit. Dan duurt het nog zo'n 7 a 8
minuten voordat de geyser zijn water en stoom begint te spuwen. De tribunes zitten vol en
stromen direct na de werking van de geyser weer leeg. Zo van, dit hebben we gezien, afvinken
en nu vlot naar de volgende attractie. We blijven lichtelijk teleurgesteld nog even zitten
en als de meesten weg zijn vertrekken ook wij weer richting de entree van het park. We pakken
hier een wandeling van zo'n anderhalf uur en bekijken alle aspecten van de vulkanische
werking in en onder dit stukje natuur. Geweldig om te zien, minder om te ruiken. Overal de
geur van rotte eieren maar zoals Jeroen van de camper-verhuur al zei: "Je went eraan". En dat
klopt. We gaan verder naar Lake Taupo.
 
Maandag, 8 maart.
Vandaag een reisdag. We rijden langs de Westkust van Coromandel door naar Rotorua om daar
de dag erop "Wai-O-Tapu wonderland" te bezoeken. Als we onderweg leuke stekjes zien om
even de benen te strekken pakken we deze. De benen worden langer en langer. Op een van de
plaatsen onderweg komen we nog in gesprek met "John". Hij komt van origine uit Duitsland
en heette "Hans" maar omdat dat niet klonk in het Engels werd het "John". "John" heeft de
ultieme camper. Een Amerikaanse 4x4 Ford pick-up met een 5, nog wat liter V8 motor met een
unit achterop. Uiteindelijk komen we terug in Rotorua. We moeten weer even boodschappen doen
en kennen hier inmiddels de weg. Even inslaan dus. Daarna naar de camping. Hier pakken we na
de maaltijd een heerlijke heet bad van natuurwater.
Zondag, 7 maart.
Via de 309 rijden we naar het plaatsje Coromandel. Een mooie landschappelijke route over
bijna zo'n 22 kilometer gravelweg. Onderweg worden de vullingen aardig op de proef gesteld
maar uiteindelijk arriveren we in Coromandel en was de route echt de moeite waard.
Coromandel is een soort kunstenaarsplaatsje waar vooral het pottenbakken bekend is. Het is
zondag maar het merendeel van de winkels is open. Het plaatsje is eigenlijk niet meer dan
1 langere straat met links en rechts enkele winkeltjes en de kunstwinkeltjes zijn op een
hand te tellen. We rijden even door naar de "Driving Creek
Railway", even ten noorden van
Coromandel. Een klein smalspoortreintje dat door een bekende pottenbakker was gesticht om
een kauriherbeplantingsproject te steunen (kauri-bomen). We hebben het treintje via de
lokale vvv besproken en maken het ritje. Een uurtje door inheemse bossen en tunneltjes,
langs kunst (of "oude pruttel") naar een uitkijkpunt hoog boven
Coromandel. De meiden vinden
het super, paps en mams zo,zo. Het uitzicht uiteindelijk maakt weer een hoop goed. Nu op
zoek naar een camping. Morgen gaan we terug richting Rotorua/Taupo voor een bezoek aan het
"Wai-O-Tapu wonderland".
Zaterdag, 6 maart.
Een tip van een van de ontmoette reizigers. Bezoek op het schiereiland
"Coromandel" in ieder
geval de "Cathedral Cove". Zo gezegd, zo gedaan. Voor vandaag op het menu: Een wandeling
"Cathedral Cove" en dan in de namiddag bij laag water, de "Hot
Springs" bij "Hot Water Bay",
zo'n 15 minuutjes vanaf onze camping. De wandeling naar de Cove duurt zo'n klein uurtje.
Onderweg zien we nog een boer zijn koeien roepen die in het heuvelachtige landschap richting
zee waren gelopen. Bovenop de berg roept hij ze toe en waarempel, de beestjes luisteren
waarachtig en komen een voor een de berg oplopen. De man lacht ons toe en zegt:
"It's better
to train them in understanding en listening then walking down the mountain to get them and
myself going op the mountain again". De meiden vinden het helemaal geweldig. Dan komen we
beneden aan op het strand. De zee is ruw en er zijn behoorlijke golven. Het zonnetje schijnt
en we zien "Cathedral Cove". Een door de elementen gesleten doorgang in een rotspartij,
waarbij je bij laag water van het ene naar het andere strand kunt lopen. Omdat de zee vandaag
ruw is en "low tide" vanmorgen om 06.37 uur was lukt het ons dus niet van het ene strand
naar het andere te lopen. We kunnen in ieder geval de doorgang in maar aan de andere kant
houdt het snel op. Grote golven kletsen tegen de rotsen en belemmeren ons de verdere doorgang.
Dan nog even terug naar de andere kant waar we nog even genieten van de ruwe zee voordat we
de wandeling terug aangaan. Na de lunch gaan we door naar de "Hot
Springs". Bij laag water
kan men op een bepaald gedeelte van het strand kuilen graven waardoor warm water uit
heetwaterbronnen aan de oppervlakte komt. Laag water is pas om 18.54 en twee uur voor de
tijd en twee uur na de tijd kan men bij de bronnen komen. We zijn er rond 15.00 uur. Nog
even te gaan dus. Tijd voor een lekkere lunch en daarna met een speelgoedschepje naar de
plek van de bronnen. Scheppen zijn te huur voor 5 N.Z. dollars maar dat vinden we overbodig.
We hebben immers het speelgoedschepje van Idanika. Dan, precies 2 uur voor de tijd beginnen
we te graven als kleine kinderen. Er komen steeds meer mensen bij en na zo'n 10 minuutjes
staan vooral de groteren en masse bij elkaar gaten te graven. En ja hoor, zo'n 30 centimeter
onder het oppervlak wordt het ineens warm tot gloeiheet. Vandaar de grotere scheppen. Met
het schepje van Idanika verbrandt je continue je "kl..wen". Hollandse zuinigheid. Als we op
een gegeven moment zeker met zo'n 150 mensen op een kluitje staan te spitten, is het voor
ons het moment te stoppen. Het duurt nog een uur voordat het echt laagwater is en telkens weer
worden de gegraven kuilen gedempt door de golven van de ruwe zee. Daarnaast houdt een ieder
angstvallig "zijn" gevonden "hot spring" middels voeten en armen beschermd voor een ander.
Zo van deze is van mij. We gaan terug naar een camping op zo'n 500 meter van de
"springs".
Genoeg gedaan voor vandaag.
Vrijdag, 5 maart.
Voor vandaag: Afwassen voor Idanika en paps. Voor Naoussa en mams huiswerk. Daarna de heuvel
op naar de "Wenthwort Falls", een klim omhoog na de watervallen. Wederom zo'n twee uurtjes
"hiken" voor de meisjes. Het wordt een leuke trippel door vrij dichte vegetatie van allerlei,
ons onbekende, boomsoorten. Bovenaan blijkt hoe verwend wij inmiddels zijn geraakt door onze
reis. Naoussa zegt: "Ik vind hem wel mooi pap, maar ik heb al een veel mooiere gezien" en
dat klopt. Naar beneden maar weer. Onderweg mogen de meisjes nog zwemmen in een
"waterhole",
een soort diepere poel in de stromende rivier, maar het water is hen te koud. Terug bij de
camping spelen ze nog bij de rivier terwijl wij het eten en de verdere reis voorbereiden.
Op loopafstand van de camping bevinden zich ook nog eens een tweetal mijnschachten waarin
vroeger naar goud werd gezocht. Tegenwoordig zijn deze deels gedempt maar nog steeds kun je
een stukje de schachten in lopen teneinde het licht van gloeiwormen te bewonderen. Danielle
blijft op de camping achter om de camper klaar te maken voor vertrek en paps en de meisjes
gaan gewapend met wat zaklampen richting de mijnschachten. Ze zijn snel gevonden in de
dichte vegetatie. We lopen de schachten in en het wordt steeds donkerder. De zaklampen zijn
op een gegeven moment echt nodig maar de glimwormen vinden we niet. Noch in de eerste
mijnschacht, nog in de tweede. Ons was verteld dat je ze ook overdag kon zien maar wij zien
in ieder geval niets. Nou, niet helemaal. Bij het goed bekijken van de muren en plafonds
van de tweede mijnschacht zien we er honderden spinnen kruipen. En dit zijn geen kleine
jongens. Sommigen zijn inclusief de poten zo groot als een hand van een volwassene. We voelen
ons even als "Indiana Jones" maar Naoussa en ook Idanika vinden het welletjes. Terug bij de
ingang van de schacht vinden we opeens achter wat varens ook nog eens een bordje met daarop
de tekst: "Danger, do not enter". Worden hier de spinnen mee bedoeld of het mogelijke
instortingsgevaar? Bij de camping vragen we nog even. De spinnen blijken geen spinnen te zijn
maar een soort insecten die men hier "cave widows" noemt. De gloeiwormen zijn klein en
alleen zichtbaar vanaf de late namiddag. Verder verteld de campingbeheerder nog dat hij vaker
toeristen naar de mijnschachten begeleidt en hen dan eerst de gloeiwormen laat zien en ze
daarna aan het schrikken maakt met de honderden "cave widows" rondom hen. De
"Danger"-borden
doet hij af met een lach. Het is inmiddels drie uur en we verlaten Wenthworth
Valley. We
rijden door naar onze volgende stop Hahei, waar we omstreeks 17.00 uur aankomen op onze
camping. Een luxe top-10 camping met een mooie plaats direct aan het strand. Het is nog mooi
weer dus even een lekkere duik nemen. Dan tijd voor de maaltijd. Tijdens het afwassen
kunnen de meisjes zich nog even uitleven op de playground van de camping. Nu nog de plannen
voor morgen maken.
Donderdag, 4 maart.
We rijden door naar Tauranga, zo'n 10 minuutjes vanaf onze camping en parkeren de camper
langs de strandweg nabij "The Mount", zoals de berg hier genoemd wordt.
"For free", zoals
gewoonlijk. Onderweg bewonderen we de vele mooie strandhuizen. Het strand hier is wederom
een plaatje. Breed, schoon en rustig. Het is stralend weer en de top van "The
Mount" lonkt
naar Paps. De zee en het mooie strand kennelijk naar de meiden dus dat wordt weer even een
compromis zoeken. Het wordt langs het strand naar "The Mount", daarna de wandelroute tot
naar de top van de berg, misschien even lunchen en daarna het strand. De wandeling naar de
top kost zo'n klein uurtje. Het uitzicht over de kustlijn en Tauranga is magnifiek. Terug
aan de voet van "The Mount" knorren de maagjes. We lunchen langs een soort boulevard, even
sjiek dan zoals wij het kennen maar dan vele malen rustiger, pakken een italiaans ijsje en
zoeken daarna het strand op. Het wordt uiteindelijk 16.00 uur voordat we weer lekker fris
gedouched (eveneens "for free" in de openbare toilet en douchegebouwen op het strand) in de
camper zitten. We rijden door naar Wenthwort Valley, net ten zuiden van
Manganata, waar we
morgen een aantal dingen willen gaan bezichtigen. Het is een kort stukje rijden qua afstand
maar de kaart als ook de Tomtom geven aan dat de weg bochtig is en zo'n kleine twee uurtjes
in beslag zal nemen. En inderdaad, tegen zessen rijden we Manganata in, zo'n vijf kilometer
verder dan onze camping om nog even te shoppen voor de komende dagen. Daarna rijden we het
stukje weer even terug. We verblijven vannacht op een zoganaamde D.O.C.-camping. Een soort
natuurcamping van het Department Of Conservation. Bijna altijd gelegen op super
lokaties,
bijna gratis en met 0 faciliteiten. Het water nagenoeg altijd C. van Cold (ook voor
douches), geen electriciteit, geen "flushing toilets" (een hokje met daarin een soort pijp
op een beerput met een toiletdeksel erop), kortgezegd basic. Na een stukje asfaltweg volgt
inderdaad een langere gravelweg die ons door een stukje wonderschone natuur naar de
afgelegen camping brengt. Het is rustig en we tellen naast ons nog 4 campers. Allemaal met
eigen voorzieningen aan boord zoals douche en toilet. De zon gaat al onder dus snel aan de
warme hap. het is inmiddels aardedonker en voordat we camper induiken turen we met zijn
allen nog even naar de hemel. Nog nooit hebben we zo veel sterren bij elkaar gezien. We zien
werkelijk een band van licht gevormd door sterren. Een prachtige afsluiting van weer eens
een prachtige dag.
Woensdag, 3 maart.
Het zou vandaag mooi weer worden. Mogelijk een paar "morning showers", maar verder "a sunny
afternoon". Met deze voorspellingen gaan we na het ontbijt nogmaals onderweg naar Whakatane,
de plaats aan de kust waar "Moko" de dolfijn zijn thuis heeft.
"Moko" is een twee-jarige tuimelaar die op de een of andere manier zijn plekje bij de plaats Whakatane heeft gevonden.
Daarnaast zoekt hij de zwemmers, surfers of badgasten daar op om met hen te spelen althans
met de surfplanken, bodyboards of andere drijvende attributen.
In Whakatane vragen we de lokale vvv in de haven even naar "Moko".
Hij zou in de buurt moeten zijn van de haven en een andere bezoekster zegt dat ze hem 5 minuten tevoren inderdaad nog heeft gezien.
We gaan op zoek naar een goede parkeerplek voor de camper. Net voordat we de camper willen parkeren
zien we een groepje mensen bij elkaar in het water staan en inderdaad, te midden van hen,
"Moko", de dolfijn.
Snel parkeren en de zwemspulletjes aan voor de meisjes.
Ten spijt voor de meiden gaat net iedereen uit het water als wij het water in willen.
De dolfijn zwemt een kanaal over en blijft aan de andere kant van het kanaal hangen.
De lokalen vertellen ons dat het "low tide" is en dat men dan weggaat vanaf de lokatie waar men even tevoren nog met
de dolfijn aan het spelen was omdat er een grote kans bestaat dat deze zich anders bezeert
aan de rotsen. De stroming in het kanaal is echter dusdanig dat Paps dit niet fixed met de
twee meiden. Naoussa kan zwemmen als de beste maar is nog niet krachtig genoeg voor deze
stroming en Idanika kan net
in een zwembadje haar eerste baantjes zwemmen.
Bovendien is het water vrij fris. Iedereen hier zwemt met een wetsuit en laten we deze nou net niet bij ons
hebben.
De meisjes zijn teleurgesteld. Paps en mams al tevreden dat we "Moko" uberhaupt
hebben gevonden.
We lunchen nog even met uitzicht op "Moko" en zien hem er nog vandoor gaan
met de surfplank van een van de zwemmers.
Dan gaan we weer een stukje touren. Onderweg naar een volgende camping. Nu in de buurt van Mount Maunganui.
Onze volgende stop. Onze camping is een zogenaamde top 10 camping, zo'n eentje met alles erop en eraan.
Hij ligt prachtig aan het strand van Papamoa en de faciliteiten zijn op en top.
Met de kids waaien we nog even lekker uit aan het strand. Dan douchen en aanschuiven want danielle heeft het eten al
klaar.
Na het eten nog even moe worden op het springkussen en dan is het even
"Quality-time" voor paps en mams.
|
/
/Thailand III 
