Home - www.kakakee.nl


Reisverslag Cambodja /Thailand II
Home	Even voorstellen	Onze plannen	Reisverslagen	Kidscorner	Foto's	Contact
Vervolg = Nieuw Zeeland
Reisverslag Thailand II
30 januari 2010 - 25 februari 2010
Woensdag en donderdag, 24 en 25 februari. Voor ons een regeldag. Naoussa en Idanika moeten weer aan het huiswerk. Wijzelf treffen de nodige voorbereidingen voor ons Nieuw-Zeeland avontuur. Nog een wasje doen, spulletjes strijken, apparatuur opladen, niet onbelangrijk: Wandelschoenen ontdoen van alle viezigheid en nog even wat inkopen doen. Het is een ietsje frisser in Nieuw-Zeeland en we moeten nog even wat warmere spulletjes voor de meisjes kopen. Voor paps nog even de gelegenheid de kapper met een bezoekje te vereren. Verder nog even de site bijwerken en dan sluiten wij voor de komende 6 weken ons Zuid-Oost Azie verhaal af. Even een verandering van spijs. Morgen wordt een reisdag. We vliegen in de vroege middag met Royal Brunei Air en hebben een tussenstop in Brunei. Aankomst Auckland Nieuw-Zeeland zal vrijdag de 26ste om 10.50 uur zijn. Tot mails.
Dinsdag, 23 februari. Het is voor oma Marianne tijd om alles in te pakken en te kijken of de ritsen van het rode koffertje het houden. Daarna lekker voor het laatst even badderen op het dak van het hotel. Wij moeten uitchecken en onze twee hotelkamers verruilen voor een nieuwe grotere kamer met een extra bed want we mogen met zijn vieren niet in dezelfde kamer blijven. `Hotelregulations`. We sluiten de dag af met een heerlijk diner in ons hotel. Oma vertrekt pas laat. Haar vlucht vertrekt zoals gepland om 23.55 uur. We pakken nog een lekkere bak koffie op onze hotelkamer en dan is het tijd om afscheid te nemen. Natuurlijk met de nodige traantjes. De meiden zwaaien oma Marianne uit en paps begeleidt oma Marianne naar het vliegveld. Nadat Oma de check-in counter heeft gehad is het ook voor paps tijd om afscheid te nemen. Marianne bedankt voor de gezelligheid, natuurlijk de drop en een goede vlucht. En voordat ik het vergeet: Het rode koffertje bracht uiteindelijk het schone gewicht van 19,4 kilo op.
Maandag, 22 februari. Voordat we en route gaan staat Oma Marianne voor de zekerheid met haar rode koffertje op de weegschaal in haar hotelkamer. "Effe checke". We zijn wat later wakker omdat het gisteren iets later is geworden. De kids moeten even bijtanken. Na het verlate ontbijt gaan we nog eens naar een grotere shopping-mall. Hier Aziatisch prijsniveau. Wederom de grotere bekende merken maar nu voor weinig. Uiteraard allemaal "net echt" en toch nep. Toch zitten er leuke hebbedingetjes bij. Het rode koffertje gaat weer wat zwaarder worden. Helemaal nadat we ´s-avonds nog even de nachtmarkt in het Lupini-park meepakken, de "Sum Luan Night Bazaar". Het koffertje zal nu wel het kritsich niveau bereikt hebben. Omdat Oma Marianne nog nooit in een tuk-tuk heeft gezeten pakken we voor de weg retour 2 tuk-tuk´s. Zeker 3 keer zo duur dan de metro naar de nachtmarkt heen maar vooruit. De twee jonge tuk-tuk drivers maken er een kleine competitie van. Met werkelijk mach 10 scheuren ze naar ons hotel. Op het laatste rechte eind naar het hotel pakt onze tuk-tuk uiteindelijk de winst. Paps en de meiden worden nummer 1. Voor oma Marianne een leuke afsluiting van haar Thailand avontuur.
Zondag, 21 februari. Bij het shoppen in Bangkok hoort volgens de trotter een bezoekje aan de weekendmarkt, de zogenaamde "Chatuchak market". Deze is er zoals de naam al zegt alleen op zaterdag en zondag. Ook de Thais zelf gaan hier winkelen dus dat beloofd spectaculair lage prijzen. We gaan er met de Sky-train naar toe. Lekker vlot en zonder files. Ik kan zo niet bedenken wat hier niet verkocht wordt. De markt is mega en Oma Marianne kijkt er haar ogen uit en shopt er vrolijk op los. "Ik kan hier wel dagen lopen", aldus Marianne. "Eh oma, 20 kilo, weet je nog?" De benauwdheid en warmte geven weer eens aan wanneer het tijd is. Terug naar het hotel om even een duik te nemen in het kleine zwembad op de 16de verdieping met uitzicht over de wijk Sukhumvit. Daarna bezoeken we nog enkele grotere shopping-centra. Natuurlijk open op zondag in deze 24-uurs economie en wel tot 22.00. Hier de bekende grotere merken, allemaal tegen Europese prijzen. Hier doen de gefortuneerde Thais hun inkopen. Ondanks de uitverkoop geen prijspakkertjes voor ons alhier.
Zaterdag, 20 februari. Tijd om de terugreis naar Bangkok te aanvaarden. Het is donker boven Koh Chang en onderweg op de Ferry worden we overvallen door een heuse pittige regenbui. En niet voor eventjes. Ook onderweg naar Bangkok blijft de regen aanhouden. Oma Marianne, zonaanbiedster pur sang, vreest kennelijk het ergste voor de komende dagen. "Is het regenseizoen soms begonnen"? Nee hoor, vrees niet, ook in Thailand regent het zo af en toe en zo meteen in Bangkok zul je echt soms een buitje wensen. Het is ongeveer 5 uur en we arriveren bij het grote treinstation "Hua Lamphong", hartje Bangkok. Met zijn vijfen en alle bagage kruipen we in de taxi naar ons hotel. Het is krap, maar de rit is kort. Ons hotel, een chique designhotel voor een eveneens chique prijs, voor de komende dagen ligt in het district Sukhumvit. Hier vele grotere hotels, zakencentra en mega shopping-malls. Voor Oma Marianne nog eventjes tijd de nodige Bathjes uit te geven voor ze dinsdag weer terug gaat in tijd en temperatuur.
Donderdag 11 t/m vrijdag 19 februari. Tijd voor een relax-week. Kinderen op school hebben binnenkort vakantie en wij halen deze even iets naar voren. Oma Marianne is immers op bezoek. Onze reisbestemming voor de komende week is het eiland Koh Chang. Op zo'n 7 tot 8 uurtjes reizen van Bangkok. Eerst zo'n 6 uurtjes met een V.I.P. bus naar de ferry, dan de overtocht naar het eiland en daarna de transfer naar het hotel. Het wordt een luie strandvakantie met mischien wat kleine uitstapjes. Kunnen de meisjes lekker van oma genieten en vice versa en heeft oma toch haar strandvakantie. Voor paps even tijd om de site nu eens goed bij te werken en daarna een kleinere digitale vakantie te nemen. Tot over een goede week.
Woendsdag, 10 februari. Vandaag weer een reisdag. Omdat we op zo'n heerlijk resort zitten besluiten we pas in de namiddag de bus naar Bangkok te nemen. Met Naoussa kan ik dan nog een kanotocht over de rivier maken en kunnen oma, Danielle en Idanika nog lekker de hele ochtend bij het zwembad genieten. Naoussa en ik maken een prachtige tocht van enkele uren over de rivier. En die is vanochtend helemaal van ons alleen, prive. Onderweg zien we talrijke veelkleurige vogels die de mooiste aria´s zingen, een grote leguaan en prachtige landschappen. we hebben een briefje meegekregen hoe we moeten varen en hoe we het resort kunnen herkennen. Zijn we bij de beroemde brug, dan zijn we te ver. We vinden het resort keurig terug en hebben een heerlijke Mango-shake verdiend. Nu is het wachten op het mini-busje dat ons om 16.00 uur terug brengt naar Bangkok. Hier pakken we 1 nachtje en dan direct door naar Koh Chang, een eiland in het Oosten van Thailand, nabij Cambodja. Hier krijgt oma even iets meer tijd om haar koffertje uit te pakken en gaan we een korte break inlassen.
Dinsdag, 9 februari. We hebben maar twee volle dagen hier in Kanchanaburi dus ook voor deze dag hebben we een excursie gepand. Deze neemt de gehele dag in beslag. We beginnen vandaag bij de Erawan-watervallen, daarna gaan we richting de spoorlijn naar de beroemde brug, alwaar we een grot en een houten spoorbrug bezoeken, een klein ritje over de spoorlijn maken en waarna we afsluiten bij de beroemde "bridge over the river Kwai". We hebben de hele morgen bij de watervallen. Deze tellen 7 niveaus. Oma en Danielle stoppen bij niveau 3 en gaan aldaar badderen. Onder het genot van de massage de vele kleine knabbelende visjes blijven ze daar achter. Paps gaat met zijn meiden door naar boven. Bij niveau 5 willen ze terug. Het is warm en een behoorlijke trippel, althans voor de kinderen. Paps sleept ze door naar niveau 6 en uiteraard willen ze nu ook zelf door naar het hoogste punt. Daar staat een mooi bordje met "End of trail" waar papa ze op de gevoelige plaat vastlegd. Nu terug naar level 3 om lekker af te koelen. Uiteindelijk zijn we toch zo'n 2 1/2 uur aan de wandel en aan het klimmen geweest. Bij niveau 3 pakken we nog even een frisse duik en zwemmen richting de waterval, onderweg beknabbeld worden door de vele kleine visjes. Niet echt pap zijn ding. Nu door naar de spoorlijn. Oma schiet even vol omdat ze de spoorlijn kent uit haar vaders verhalen die hier menig boek over had gelezen. Nu staat ze er zelf. De kleine grot blijkt tijdens de bouw van de spoorlijn dienst te hebben gedaan als hospitaal en velen zijn dus hier ook bezweken aan verwondingen, malaria, infecties, uitputting en noem maar op. Onder de erbarmelijkste omstandigheden moest men hier 18 uur per dag aan de spoorlijn werken. Het is 16.00 uur en we pakken de trein en rijden of beter gezegd hobbelen zo'n half uurtje over het traject. Onze gids verteld ons nog even aan welke kant van de trein we moeten gaan zitten om het beste uitzicht te hebben. Hij vergeet ons echter te vertellen dat de trein bij aankomst op het station waar wij opstappen al vele malen vol zit. Zoals al gezegd eindigen we bij de beroemde brug. Zoals bij vele excursies moet dit ook weer op tijd en hebben we slechts 20 minuutjes bij de brug. We lopen de brug op en halverwege keren we door tijdsgebrek om. Voor een betere bezichtiging ontbreekt ons de tijd. Tijd voor de terugkeer naar het paradijsje.
Maandag, 8 februari. Voordat we vertrokken uit Nederland hadden we de meisjes beloofd dat we ook Olifanten zouden gaan wassen op onze reis. In Chang Mai hadden we dit gepland maar helaas moesten we dit toen cancellen door ziekte. Tijd dus om het in te halen want hier kunnen we ook een soortgelijke excursie boeken. Natuurlijk ook super voor "Grandma" Marianne die ook nog nooit op een olifant heeft gezeten. We boeken de excursie voor de namiddag en werkelijk waar, vanaf het ontbijt komt oma Marianne al met excuses om maar niet op de olifant te hoeven, laat staan ze te gaan wassen. De hele ochtend blijft ze "peu neveu" en uiteindelijk zal het toch niets uitmaken. En dan is het het uur der waarheid. We worden opgepikt door de taxi van het park en gaan naar de Olifanten. Na het gebruikelijke bananen kopen en olifanten voeren is het tijd om bovenop deze dikhuiden te kruipen. Paps met de meisjes op de ene, mams met oma Marianne op de andere. Natuurlijk moet ook dit vereeuwigd worden dus de camera van oma komt uit haar tas. Alleen, wie gaat deze foto maken? Paps moet zijn dochters in de gaten houden en Danielle zit naast oma. Er blijft dus eigenlijk maar een iemand over. De mahout zelf gaat de foto dus maken maar moet daarvoor wel van de olifant af. Resultaat, mooie plaatjes maar een stuurloze olifant en juist deze luistert niet als de beste met een hoop "Hoeh's en Haah's" uit oma's mond. Zonder kleerscheuren bereiken we de rivier. We moeten zwemvestjes om en krijgen een fles dreft om de olifanten te wassen. Oma haakt hier toch maar af. Goed ingeschat want deze olifant luisterde al minder en hangt een beetje uit het lood in de rivier waardoor Danielle de rivier in duikelt en naar de kant moet zwemmen. Naoussa blijft keurig zitten en geeft de olifant een lekkere schrobbeurt. Ook Idanika borstelt er driftig op los. Deels op paps zijn bovenbeen. Na afloop weer eens een standaard excursie-maaltijd. In de pick-up terug naar ons paradijsje blijkt dat alle meiden, oma incluis, vol zijn van deze excursie.
Zondag, 7 februari. Het is 09.30 uur en we worden keurig netjes door een mini-busje opgehaald om er hemelsbreed zo'n 100 meter verder weer uitgegooid te worden. Het busje is voor maximaal 10 personen en vandaag heeft de kleine touroperator 12 gasten. Even overstappen op een tweede busje dus dat uiteindelijk om 10.30 uur vertrekt naar Kanchanaburi. Na zo'n kleine 3 uurtjes komen we er aan, bij het bureautje van de touroperator. Even een belletje naar het resort dat we voor hier geboekt hebben en even later worden we opgehaald. We komen terecht in een paradijsje. De naam: "Het Orientalkwai Resort". Een super de luxe resort, gerund door een Nederlands / Thais echtpaar die hier hun droom gerealiseerd hebben. Een werkelijk fantastisch mooi resort met mooie smaakvol ingerichte bungalows gelegen aan de rivier. Hier is het voor de komende dagen echt goed uit te houden. Het is inmiddels zo'n drie uur dus te laat om vandaag nog iets aan excursies te gaan doen. We sluiten de dag af met een heerlijk diner op het terras van het resort met uitzicht op de rivier en zachte achtergrondmuziek van de vele vogels, sprinkhanen, gecko's en andere nachtdieren.
Zaterdag, 6 februari. Dag 2 voor "Grandma", zoals Idanika oma noemt. We gaan op de koffie bij de koning. Wederom slechts een kleine wandeling van ons hotel. Bij de ingang staat de broer van de vriendelijke Thaise jongeman van gisteren ons op te wachten. "Sorry, today only for Thai-people ......". Ja, ja, en nu snel opzouten jochie. We kopen de entreebewijzen en bekijken de pracht en praal van het Koninklijk paleis met al zijn tempels. Helaas, koning Bhumibol is er vandaag niet dus ons kopje koffie blijft achterwege. Onze tweede bestemming zou de weekendmarkt geweest zijn maar het is warm en benauwd. We ruilen de weekendmarkt in voor een tochtje met een van de "longtail-boten" over de Klonghs, de zijvertakkingen annex kanalen van de rivier de Prada en bekijken het dag-dagelijkse leven hier. Onderweg voeren we nog bij een van de vele tempels de vissen die hier niet gevangen mogen worden. Met honderden tegelijk springen ze nog net niet in onze boot om een stukje brood te bemachtigen. Wederom pakken we aansluitend de taxi-boot terug naar de wijk. De kids hebben geen zin in ergens te gaan eten dus we kopen een aantal roti's op Khaosan-Road en eten deze op de hotelkamer op. Daarna tassen inpakken want morgen reizen we verder naar Kanchanaburi teneinde de beroemde "Bridge over the river Kwai" te gaan bekijken. Oma Marianne mompelt: "Ik heb mijn koffer nog niet uitgepakt of moet hem al weer inpakken". Dat is juist ja, je wilt iets van Thailand zien, toch?
Vrijdag, 5 februari. Met oma gaan we de komende twee dagen enkele toeristische trekpleisters in Bangkok bezoeken. We beginnen eens bij de liggende Boedha, de Wat Pho. Weliswaar op loopafstand van ons hotel maar oma zou wel eens met een heuse tuk-tuk willen. Voor het hotel staan er genoeg dus maar weer eens even onderhandelen. En weer eens strandden onze onderhandelingen. De afstand is te kort en men wil wel rijden maar dan met een stop ergens onderweg. En hier hebben wij geen trek in. Zo'n stop is altijd bij een winkel waar de chauffeur commissie krijgt of bonnen voor benzine maar waar we dan zullen moeten uitstappen om iets te bekijken. En hier hebben we echt geen zin in. Het wordt dus alsnog een klein stukje wandelen. De jet-lag en het enorme temperatuursverschil Schiphol (0gr.) en Bangkok (36gr.) speelt oma parten. Onderweg naar de Wat worden een aantal pauzes ingelast. Voordat we op onze plaats van bestemming zijn worden we ook weer eens aangesproken door een hele vriendelijke "Thaise" jongeman die ons vraagt waar we naar toe gaan. Bij het beantwoorden van zijn vraag het standaard antwoord: "O, i'm sorry but it's a Bhudda-day so the Wat Pho is closed. I know another very beautifull tempel which is open today". Jammer beste vriend, hier trappen wij al lang niet meer in. Bij de Wat Pho worden de nodige fotootjes gemaakt. Het is inmiddels zo'n twee uur en tijd voor een lekkere lunch. Deze vinden we bij een klein restaurantje naast de tempel. Voor oma en de meisjes is het genoeg geweest voor deze dag dus met de watertaxi terug naar de wijk "Khaosan" en dan even sissen in het zwembad van het hotel.
Donderdag, 4 februari. De grote dag. Oma komt vandaag. Aankomsttijd op het internationale vliegveld van Bangkok is officieel 13.10 uur. Voor ons betekent dat vroeg uit de veren en met de bus van 07.00 uur, dit keer de goede (alleen blauw/wit), naar Bangkok. Om 11.00 uur zijn we al in ons oude vertrouwde hotel. Even opfrissen en dan onderweg naar het vliegveld, een taxi-ritje van zo'n 45 minuutjes. Volgens het internet komt oma Marianne op tijd aan en we moeten er echt staan want anders is ze waarschijnlijk direct van de leg. Op het vliegveld blijkt dat we niet helemaal door mogen naar de arrivals-hal. We moeten wachten bij een soort "meeting-point" en dit gaat oma echt niet 1,2,3 vinden. We vragen bij een informatiebalie uit welke uitgang oma zou moeten komen en dit blijken er twee te kunnen zijn. Wij splitsen ons dus op. Danielle met de meisjes op een stek met zicht op de eerste uitgang, ik op een andere stek met zicht op de tweede uitgang. De KL877 is keurig op tijd geland en na zo'n 50 minuten zie ik oma Marianne verschijnen. Ik schreeuw haar vanaf twee etages boven haar toe en roep hoe ze moet lopen. Nog geen minuutje later hoor ik en waarschijnlijk nog vele honderden mensen dat de meiden oma kennelijk ook in het vizier hebben. Er wordt een hoop geknufeld en de Chinees die naast de meiden staat en kennelijk ook een "kus-mondje" naar oma maakt wordt hierin meegenomen. Oma Marianne heeft een goede vlucht gehad maar is aardig op. Snel met de taxi naar het hotel. Het wordt vanavond geen latertje. We laten Oma Marianne nog even de sfeer van "Khaosan-road" proeven alsmede haar eerste Thaise maaltijd, een "Phad Thai", gekocht op straat voor zo'n 60 eurocent. Dan gaat het licht uit.
Maandag 1 t/m woensdag 3 februari. Met Opa Martin en zijn "Thaise" vriendin gaan we vandaag even langs bij de immigratiedienst hier in Hua Hin. Dit zal ongetwijfeld sneller gaan dan in Bangkok en misschien gaat het met een "Thaise" aan onze zijde iets vlotter. Helaas, pindakaas. Het wordt een "dompertje". Wat blijkt: We zijn Thailand over land ingereisd en kregen dus een soort visum voor maximaal 15 dagen. Dit was ons inderdaad bekend. Dit visum kunnen we echter slechts een keer verlengen voor maximaal 7 dagen. En dit wisten we niet. Dit betekend dat we met de verlenging van de 7 dagen nu tot uiterlijk 19 februari in Thailand mogen verblijven en dan toch echt het land uit moeten. Wij denken voor een seconde: "N U E V E N N I E T", maar moeten vooruit denken. Een zogenaamde "border-run", even een buurland van Thailand aantikken, stempeltje halen en weer binnenkomen met een nieuwe visa vinden we geen optie met oma. Ook een stedentripje Kuala Lumpur of Singapore is geen optie daar het bijna Chinees Nieuwjaar is en de goedkope vluchten niet meer te vinden zijn als ze er uberhaupt al zijn. De laatste optie is een "Overstay". We blijven een langere tijd in Thailand dan waarvoor we de officiele toestemming hebben en moeten dan bij het verlaten van Thailand op het vliegveld de boete aftikken a 500 Bathjes p.p.p.d. Volgens de immigratiedienst in Hua Hin levert dit geen problemen op bij onze verdere reis en terugkeer in Thailand in april en bovendien krijgen we kassakorting daar kinderen onder de 15 jaar gevrijwaard zijn van deze boete. Een minpuntje inzake de voorbereiding dus a raison van omgerekend zo'n 120 eurootjes. Zonde geld maar uiteindelijk goedkoper dan welke "border-run" dan ook. We hoeven nu dus ook niet meer naar Bangkok voordat oma Marianne arriveerd en besluiten derhalve tot donderdagochtend hier te blijven en een paar uitjes met opa Martin met zijn nieuwe bolide te plannen. Het worden een paar bezoekjes aan idyllische strandjes in de buurt van Hua Hin. Geen nieuws voor op de site dus. Tot donderdag, de 4de.
Zondag, 31 januari. Met de meisjes een lekker dagje naar het strand. Op loopafstand van ons hotel. Het is zondag en behoorlijk warm. Dat betekent dat vele "Thais" ook naar het strand gaan en dat tegen de tijd dat wij daar arriveren er geen schaduwplekje meer te vinden is. Naast de "Thais" hebben kennelijk ook de Skandinavische landen vakantie want het is een en al "Vicky de Viking" die we op het strand tegen komen en dan met name de Engelse variant. Het zeewater is lauwwarm en de meisjes spelen de hele middag leuk aan het strand. Danielle en ik bespreken de plannen voor de komende weken als oma "Marianne" op bezoek komt.
Zaterdag, 30 januari. We worden weer heerlijk wakker in ons oude hotelletje in de wijk "Khaosan" en doen ons eerst eens tegoed aan een uitgebreid buffet-ontbijt, waar zoals gewoonlijk de ogen weer groter zijn dan de maagjes. Vandaag gaan we met de bus naar Opa Martin maar eerst proberen we deze ochtend nog even de immigratiedienst met een bezoekje te vereren teneinde onze toeristenvisa met 15 dagen te verlengen. We zijn Thailand deze keer over land ingekomen en krijgen dan slechts een soort visum voor 15 dagen. Aangezien oma Marianne binnenkort komt en pas de 23ste weer terug vliegt naar Nederland en wij onze reis door naar Nieuw-Zeeland geboekt hebben v oor de 25ste komen we dus een paar daagjes tekort. Volgens de trotter is de immigratiedienst zaterdagochtend open maar navraag bij het T.A.T.-bureautje in het hotel (de Thaise V.V.V.) leert ons dat we dit vandaag echt niet meer gaan fixen. Het is nu 09.10 uur en tegen de tijd dat wij bij de immigratiedienst zullen arriveren door het drukke verkeer in de stad zal het kwart over tien geweest zijn en zal men ons op zeker verwijzen naar een doordeweekse dag waarop ze tot 17.00 uur geopend zijn. Dan maar de taxi pakken naar het "Southern Bus station"' vanwaar uit de bussen naar het Zuiden, en dus ook naar opa in Hua Hin, vertrekken. Op het busstation worden we netjes door een van de medewerkers geloodst naar de ticketcounters en kopen we de buskaartjes a 150 Baht p.p. Raar, we weten dat de buskaartjes goedkoop zijn maar we betaalden verleden keer echt 160 of 180 Bath en meestal worden de prijzen duurder en niet goedkoper. We zullen zien. Op de platforms van de bus-terminal staan alle haltes in het Thais aangeduid dus maar even vragen voor de zekerheid. Ons wordt de halte gewezen door een van de weinige aanwezige Thais die een paar woorden Engels verstaat en spreekt. We komen bij de bus en krijgen een beetje argwaan. De snelle bussen naar het Zuiden zijn allemaal blauw/wit van kleur en onze bus is daarnaast gedecoreerd met een mooie oranje bies. O.k. komt ie dan: "Sorry, is this the bus to Hua Hin". De jongen in de bus antwoordt duidelijk verstaanbaar "Yes", dus we gaan in ieder geval naar Hua Hin. We zitten in de bus en het is inmiddels 10.42 uur. De bus vertrekt om 10.50 uur. De bus blijkt ietwat gedateerder te zijn dan de snelle blauw/witte bussen die we kennen en we krijgen hier standaard geen drinkwatertje. Danielle besluit nog even snel elders navraag te gaan doen maar te laat. Onze buschauffeur maakt aanstalten om te gaan vertrekken en Danielle komt gehaast terug naar de bus. De bus vertrekt met naast ons alleen lokale Thais aan boord. En inderdaad, foutje. We zitten in de lokale bus met ja, een stop in Hua Hin, maar ook ja, een stop bij elke halte in Bangkok, stad uitwaarts en elke halte op de route naar Hua Hin. Dit wordt dus een langere zit dan de geplande kleine 3 uurtjes. Helemaal nadat we geconstateerd hebben dat de top van dit vehikel bij de 80 ophoudt. Na zo'n 4 uurtjes bereiken we uiteindelijk verhit Hua Hin. Ook de airco zat even tegen maar gelukkig staat Opa Martin ons op te wachten. Gewaarschuwd door een s.m.s.-je staat hij als trotse bezitter van een nieuwe Isuzu 4x4 ons op te wachten. Gezellig. Even een paar dagen niets hoeven regelen en even bijbabbelen. We sluiten de dag af met een lekker etentje met zijn allen bij "Kim".
Reisverslag Cambodja
16 januari 2010 - 30 januari 2010
Vrijdag, 29 januari. Ondanks de vele gruwelverhalen over de vele toeristen die een reisje Siem Reap (Cambodja) - Bangkok hebben geboekt en bedrogen bij de grens strandden besluiten we toch een taxi-rit te boeken via ons hotel. De rit ziet er als volgt uit. Eerst met de taxi van Siem Reap naar de grens. Dan volgen de grensformaliteiten. De taxi mag de grens niet over dus dat betekent overstappen op een Thaise taxi, die ergens aan de andere kant klaar moet staan. Het is 09.00 uur en de taxi staat keurig klaar. De chauffeur spreekt ons netjes in het Engels aan en we vertrekken. Onderweg vragen we de beste man toch nog maar eens naar een recu of voucher en hoe e.e.a. bij de grens geregeld is. Helaas, het enige Engels dat deze beste man blijkt te spreken is: "Goodmorning, How are you" en I'm youre taxi-driver to the border", en "my name is". Daarna houdt het op. Een nieuw avontuur tegemoet. Bij de grens is het druk en worden direct de portieren van de auto opengetrokken door jongens die weer eens willen helpen met de bagage. Onze taxi-driver spreekt ze in het Cambodjaans toe en de portieren worden weer netjes gesloten. Daarna gebaard de man ons te blijven zitten en pleegt hij even een belletje. Direct hierop verschijnt een andere Cambodjaanse jongen die ons in het Engels verteld dat hij onze gids is en ons zal begeleiden tot aan de taxi aan de Thaise kant. De grensformaliteiten verlopen voorspoedig. Alleen snappen de Cambodjaanse douaniers het exit formulier niet dat Paps heeft ingevuld. Hierop staat de achternaam van ons en de voorletters en op het paspoort staat de volledige voornaam. En dit kan niet. Paps moet dit dus even aanpassen en wil vervolgens de volledige naam op het exit-formulier schrijven. Maar nee hoor, helemaal fout. Uiteindelijk moet op het paspoort met tippex de voornaam worden ingekort. O.k. zolang we maar snel klaar zijn. Met nog een gids-wisseling bereiken we de Thaise zijde en er blijkt daadwerkelijk, een al betaalde, taxi naar Bangkok klaar te staan. Mooi, nu onderweg naar ons hotel in Bangkok. Onze chauffeur kent het hotel dus dat zal ook geen problemen opleveren. Uiteindelijk is het zo'n half vier voordat we Bangkok bereiken. Met de gigantische drukte in de stad zelf houdt dat voor ons in dat we uiteindelijk pas om 16.45 uur in ons hotel arriveren.
Donderdag, 28 januari. Het is weer eens tijd om alles te gaan inpakken. Morgen laten we Cambodja achter. We reizen dan terug naar Thailand, want oma Marianne komt binnenkort. Tot die tijd hebben we geen duidelijke plannen. We vragen de kinderen wat hun nog graag willen doen voordat oma komt en zij kiezen voor een kort bezoekje bij opa. Mooi, dan kunnen wij nog wat ballast bij hem droppen. Verder nog de nodige zaken regelen m.b.t. het bezoek van Oma.
Woensdag, 27 januari. Na het ontbijt vertrekken we naar het "Ton Le Sap-meer". Een gigantisch groot meer alhier met een prachtige flora en fauna. Met de mini-bus van het hotel maken we weer eens een prachtige tocht die eindigt op een landweggetje van rood zand vol met gaten zo groot als kraters, langs een soort brede sloot met karamelkleurig, modderig, water. Het is namelijk "dry-season" dus de waterstand is laag en de sloot zal niet dieper zijn dan zo'n meter. Hier liggen de boten voor de excursies op het meer dus ook onze boot. We worden netjes gedirigeerd naar een van de boten en hebben lekker decadent een hele boot voor ons viertjes. De tocht door de sloot, waar vele Cambodjaanse jongens en mannen tot hun nek in staan om vis te vangen, brengt ons naar het meer waar nog krokodillen voorkomen en een keur aan vogels waaronder pelikanen. Onderweg stoppen we nog even bij een "crokodile-farm" waar een aantal krokodillen in kleine kooien worden gekweekt teneinde te eindigen als lekkernij op de bordjes van het restaurant en portemonnee's, tasjes en schoenen. Na zo'n anderhalf uur zit het er jammergenoeg alweer op. We varen nog langs een klein waterdorp, zien de school uitgaan en de kindertjes naar hun hutten op het water varen.
Dinsdag, 26 januari. Na huiswerk en zwemles in de ochtend vertrekken we naar de "School for traditional arts". Een initiatief vanuit de overheid waar jongeren tot 28 getraind worden in de traditionele ambachten zoals het beschilderen van linnen, zilver smeedwerk, houtsnijkunst en beeldhouwen met het doel de ambachtelijke technieken te behouden en deze mensen een toekomst in deze handel te geven. We krijgen netjes een rondleiding door een van de studenten en zien her en der enkele studenten aan het werk. Onze rondleiding stopt natuurlijk weer eens bij een winkel. Tot onze verbazing super de luxe ingericht en een en al design. Het lijkt wel een "gallery" en de prijzen zijn er ook naar. Gelukkig is het verschepen van al dit moois boven een aankoopwaarde van 1750,- Usd. gratis. Het valt ons verder op dat de beeldhouw- en houtsnijwerken hier tocht wel zo'n 50% hoger liggen dan die op de avondmarkt terwijl de kwaliteit op de markt echt wel identiek is. Wat blijkt, de meeste studenten hebben na hun opleiding van 8 maanden niet de financiele middelen om voor zichzelf te beginnen. Ze hebben simpelweg geen geld om een paar fatsoenlijke gereedschappen en materialen te kopen. Gelukkig bied de school een uitkomst. Ze mogen op school blijven werken en gebruik maken van alle gereedschappen en materialen en krijgen een heuse 10% van de opbrengst van de door hen gefabriceerde verkochte kunstwerken. Zo weet de school zich zeker van een goede bron van inkomsten en zullen de studenten nooit zelfstandige kunnen worden en kunnen concurreren met hun leermeester. typisch Cambodja. Waarschijnlijk rijdt de directeur van de school ook een 4x4 Lexus. Onze prinses zou hier met haar micro-kredieten wonderen kunnen doen. En dan te weten dat men met de verkoop van een boedha-beeldje waarschijnlijk al de basis gereedschappen zou kunnen betalen.
Maandag, 25 januari. We beginnen de dag weer eens met een onderhandeling met een van de tuk-tuk drivers. Voor vandaag staat slechts een bezoekje aan een enkele tempel gepland, de "vrouwentempel" en deze ligt toch wel iets buiten de reguliere rondes. We worden het met onze tuk-tuk driver nu wel eens over de ritprijs en deze ligt weer eens de nodige dollars onder zijn vraagprijs. Het blijkt een behoorlijk lange rit te zijn en de benzineprijs is juist de onkostenpost van de tuk-tuk drivers. Danielle en ik krijgen een beetje een minder gevoel over onze strakke onderhandeling van vandaag omdat onze tuk-tuk driver aan deze rit niet echt veel kan overhouden. We besluiten hem daarom aan het einde maar een goede "tip" te geven. Het tempelcomplex blijkt sjiek aangelegd te zijn met een soort bezoekerscentrum. We maken een kortere ronde en aangezien dit het zoveelste complex is gaan we er iets sneller doorheen dan normaal. Even nog een sapje doen, onze chauffeur opzoeken en retour naar het hotel. Bij het verlaten van het parkeerterrein staat en passant nog een politieagent zijn handje op te houden. Voor de tuk-tuk driver het teken om hem even iets toe te schuiven of regulier gecontroleerd te worden wat waarschijnlijk weer meer gaat kosten. Dagelijks beeld in alle landen die we tot dusver bezochten. Het bezoek aan de tempel was wederom interessant maar het mooiste van deze excursie was toch wel de route naar en van de tempel terug naar ons hotel. We rijden door onaangetast Cambodjaans landschap, door de vele dorpjes, zien hoe de mensen hier in hun levensonderhoud voorzien en hun kinderen spelen. Onderweg stoppen we nog bij een van de vele dorpjes waar grote ketels langs de weg staan waarin "iets" staat te pruttelen. Het blijkt het sap te zijn van suikerriet wat wordt ingekookt en waarvan een soort ronde tabletten worden gemaakt. Deze worden voornamelijk gebruikt als ingredient voor bij het koken. Wij kopen er een paar, netjes ingepakt in een soort rieten kokertjes en de meisjes snoepen er onderweg al lekker van. Net voordat we terug zijn bij ons hotel komen we nog lokaal veevervoer tegen. Een dik varken ligt op zijn rug in een soort rieten mat achterop een brommer, onderweg naar .............. Even snel een fotootje maken. Bij ons hotel aangekomen betalen we onze chauffeur van deze dag en stoppen hem naast de afgesproken ritprijs nog iets extra's toe. Duidelijk blij met zijn "tip" nemen we afscheid.
Zondag, 24 januari. Vandaag doen we niets bijzonders. Naoussa moet aan het huiswerk en ook Idanika krijgt, om het geheel eerlijk te laten opgaan, enkele "moetwerkjes". Daarnaast moeten we zelf echt de site weer eens updaten en de reis verder gaan plannen met route, accommodaties en vervoer. Niets te melden dus.
Zaterdag, 23 januari. Het vervolg. Terug naar de tempels. Vandaag lijkt het nog warmer dan gisteren. We weten dus hoe warm het dan wordt bij de tempels en regelen een tuk-tuk voor een halve dag. 10.00 uur heen, uiterlijk 14.00 uur terug. Onze gereserveerde tuk-tuk staat er niet. Van andere tuk-tuk drivers horen we dat hij onderweg is met klanten naar het vliegveld. Waarschijnlijk kan hij hier dus meer aan verdienen. Tuk-tuk drivers in overvloed, dus we proberen de volgende te charteren. 6 Usd. voor een halve dag. De reguliere prijs. Maar nee hoor, direct wordt er een blok gevormd om te kunnen kijken hoeveel meer ze deze toeristen kunnen laten betalen. De eerste heeft geen tijd, "Busy" zegt hij, klimt in zijn tuk-tuk en snurkt verder, de tweede zegt: "Sorry, already have a apointment" en peutert verder in zijn neus, de derde zegt dat 6 dollar "to little money" is en speelt verder met zijn mobiel en ga zo maar door. We kennen het spelletje inmiddels. Laten we nu vandaag eens geen zin hebben in dit gesoebat en al helemaal niet in de brandende zon. We gaan terug ons hotel in en vragen daar nog eens om een tuk-tuk en wel voor 6 Usd., zoals ook in het hotel aangegeven wordt. Een van de jongens gebaart naar de tuk-tuk drivers voor de deur maar als hij hoort dat ze niet willen rijden voor die prijs pleegt hij even een kordaat belletje naar blijkt. Direct hierop wijst hij naar buiten en wijst een van de tuk-tuk drivers aan die even tevoren niet wilde rijden. De man lacht ons toe, doet alsof zijn neus bloed en vraagt ons netjes waar we naartoe willen. Op de vraag: "Why?" antwoord hij dat hij van zijn baas moest rijden. We beginnen waar we gisteren geëindigd zijn en pakken uiteindelijk nog een tweede tempelcomplex, dat grotendeels in een wurggreep wordt gehouden door wortels van gigantische grote bomen. Dan is het tijd voor het zwembad in het hotel. `s-avonds maken we nog even een rondje over de nachtmarkt en is er voor de vermoeide voeten van de meiden nog een afsluitende massage. Dit vandaag eens bij Dr. fish. Honderden kleine visjes doen zich tegoed aan de dode huidcelletjes en knabbelen aan de voeten van de dames. Het kietelt en kriebelt en in het begin kunnen ze er alledrie niet tegen. Lachen, gieren brullen dus. De standhouder heeft de dames tactisch geplaatst zodat een ieder de meiden goed kan zien en zijn stand dus de volledige aandacht heeft. Na zo´n vijf minuutjes zijn ze gewend aan het gekriebel en geknabbel en mogen de visjes nog zo´n kwartiertje door masseren. Dan zit de tijd erop. Bedtijd.
Vrijdag, 22 januari. Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, paps redelijk opgeknapt, kom maar gauw. Beter kan de dag niet beginnen. Het druilerige weer heeft plaatsgemaakt voor een heerlijk zonnetje met her en der nog een klein wolkje. Het is vanochtend direct behoorlijk warm. Vandaag gaan we naar de Angor Wat, het tempelcomplex dat synoniem staat voor Siem Reap. Maar eigenlijk is het slechts een van de zeer vele tempelcomplexen in de omgeving van Siem Reap. Volgens de trotter bevinden zich alhier zo'n 287 tempels. We hebben een tuk-tuk gecharterd voor de hele dag en kopen een toegangsbewijs voor alle tempels. Kosten 20 Usd. per dag of voor een 3-dagenkaart, 40 Usd. Hierbij kun je een week lang willekeurig 3 dagen de tempels bezoeken. We nemen de 3-dagenkaart. Niet dat we 3 dagen lang tempels gaan bekijken maar werkelijk iedereen zegt dat je minimaal 2 dagen moet besteden aan de tempels. Dit wordt bevestigd door de trotter. Bovendien hebben de kids het waarschijnlijk na enkele uren in de brandende zon wel weer eens gehad met Bhoedha en dan kunnen we er direct een eind aan breien om het een andere dag een vervolg te geven. We bezoeken een tweetal complexen. De Angor Wat en de Angor Thom. Onderweg zien we tientallen apen die hier in de bossen leven. Halverwege de Thom geven de kids het op. En het is ze ook aan te zien. Kappen dus. Terug naar ons hotel en natuurlijk onderweg even een ijsje scoren. Wordt vervolgt. We sluiten de avond af met een lekkere eenvoudige maaltijd bij een van de vele eetstalletjes langs de weg. Gezellig met Marty, wendy, Kathy en Floortje (MaWeKaFlo), weet je nog?
Donderdag, 21 januari. Vannacht de uurtjes voorbij zien gaan. Dat gezond weer op gaat dus voor vandaag nog echt niet lukken. De meiden moeten zich vandaag dus nog eens een dagje zelf vermaken. Tijdens het boodschappen doen ontmoeten ze een ander Nederlands stel die net als ons, met hun twee jonge dochters, een langere reis door Zuid-Oost Azie maken. Het blijkt een stel te zijn die eveneens hun belevenissen op de site "Verre reizen met kinderen" (site: MaWeKaFlo) vertellen en met wie wij in Laos al eens e-mail contact hadden over een bepaald traject op onze route. Hoe klein is de wereld? Danielle maakt een afspraak en in de namiddag wisselen we onder het genot van een drankje ervaringen uit. Gezellig, ook voor onze meiden die in de Kathy en Floortje weer eens even twee Nederlandse speelkameraadjes hebben. Het weer is de laatste 2 dagen iets minder, wel warm maar het regent regelmatig fors. De eerste keer sinds onze reis. Morgen zou het beter worden en dat is mooi want we willen toch echt naar die Angkor Wat.
Woensdag, 20 januari. Vandaag even een iets mindere dag, althans voor Paps. Ik ben namelijk behoorlijk "Poerig in de rakker". Sinds vanochtend 5.00 uur leg ik het traject bed-toilet af en vica versa en ik kan werkelijk niets binnenhouden. Nu hadden we voor vandaag al sowieso niets op de planning staan maar ziek worden al helemaal niet. De meisjes mogen de hele dag spelen bij het hotel en het zwembad en vinden het geweldig. "Leuk pap, eens een hele dag niets te hoeven". Voor Paps is vandaag de enige "place of interest" de badkamer in kamer 311. Na de middag worden de meisjes door Danielle getrakteerd op een massage hier in het hotel. Idanika vraagt al sinds onze aankomst in Bangkok wanneer ze nu zelf ook eens naar de massage mag en bijt dus de spits af. Een half uur lang hoofd- en voetenmassage. Daarna volgt Naoussa met een uurtje relax-massage en daarna Danielle met een uurtje energie-massage. Uiteindelijk moet zij deze dag alles alleen doen. Vanavond vroeg naar bed en morgen gezond weer op. We zijn hier immers gekomen voor de bezichting van det grote Angkor Wat-complex.
Dinsdag, 19 januari. Met de bus van Sinh-cafe gaan we vandaag onderweg van Phnom Penh naar Siem Reap. Een busrit van zo'n 6 uurtjes en daar draaien we inmiddels onze hand niet meer voor om. We hadden de keus uit twee vertrektijden. De ene 's-ochtends om 07.00 uur. De andere 's-middags om 14.00 uur. Voor ons een betere optie ondanks het feit dat we weten dat we dan pas bij duisternis in Siem Reap zijn. Bij heel vroeg vertrekken stappen de meisjes moe in de bus en dan worden ze meestal, ondanks de smerige primatourtjes, toch wagenziek. Nu kunnen ze nog de hele ochtend zwemmen en kunnen paps en mams rustig de rugzakken weer inpakken. De reis valt ons achteraf tegen. Niet vanwege de landschappelijke schoonheid, de bus (een kleinere met zo'n 20 zitplaatsen), de rijstijl van onze chauffeur of de kwaliteit van het wegdek maar vanwege het rijden in complete duisternis. Het is inmiddels zo'n 17.30 uur en de duisternis treedt in. 15 minuten later is het aardedonker en onze chauffeur rijdt keurig netjes met een snelheid van zo'n 80 kilometer per uur een zwart gat in. Omdat er natuurlijk niets meer is te zien gaan we automatisch met hem meerijden en dat betekent met regelmaat in de ankers voor bromfietsen zonder verlichting en overstekende waterbuffels en koeien, eveneens zonder verlichting. De laatste uurtjes vallen ons allen zwaar. Aangekomen in Siem Reap pakken we de taxi van het hotel en checken we even later in. We bestellen nog even wat te eten in het restaurant van het hotel. Naoussa valt tijdens de maaltijd bijna in slaap. Bij Idanika zijn de duracells nog lang niet leeg. Zo lijkt het in ieder geval. Beide meiden liggen in bed en zijn direct weer aan het reizen. Nu in dromenland. .
Maandag, 18 januari. Vandaag weer voor de hele dag Mister Hong ingehuurd. Vanochtend gaan we eerst de bustickets voor de reis na Siem Reap regelen, daarna bij de Thaise ambassade alhier langs om te kijken of we een nieuw visum voor 30 dagen kunnen krijgen en daarna gaan we op bezoek bij een weeshuis in een van de mindere wijken van Phnom Penh. Opgezet door een Nederlandse die uiteindelijk financiele ondersteuning kreeg van o.a. de twee heren die ons gisteren de tuk-tuk adviseerden. Beide heren, afkomstig uit de financiele sector (dit bleken er later 3 te zijn), zorgden in Nederland voor de nodige geldschieters. In het tehuis zo'n 30 kinderen, weeskinderen die van de vuilnisbelten rondom Phnom Penh waren geplukt en kinderen waarvan de ouder(s) niet meer de fincanciele kracht hadden om hen te verzorgen. 12 meisjes en 18 jongens, varierend in de leeftijd van 4 tot 18. In dit weeshuis kijgen de kinderen les in hygiene, algemene scholing, ambachtelijke vaardigheden en hebben ze eten en een dak boven hun hoofd. Verder wordt uiteraard ook de medische verzorging door dit weeshuis voor zijn rekening genomen. Omdat het echter in een mindere wijk ligt en deze kinderen nu toch ineens in een "luxe-positie" terecht zijn gekomen in de ogen van veel mensen uit deze wijk geven ze ook nog eens scholing aan alle kinderen uit deze wijk die hier interesse in hebben. En dit geheel kosteloos. Daarnaast geeft een Amerikaans tandartsen-echtpaar elk jaar, eveneens geheel kostenloos, tandheelkundige verzorging aan alle kinderen in deze wijk. De naam van deze stichting: Cambodian Organization Learning and Training, kortweg C O L T. (Voor meer info: www.colt-cambodia.org). Na ons bezoek aan "Colt" gaan we even lunchen langs de rivier in Phnom Penh. Achteraf blijkt deze lunch net zo veel te kosten dan het totale kostenplaatje van onderhoud van 1 kind uit het "Colt"-programma. We realiseren ons maar weer eens dat wij echt in luxe en weelde leven. Na de lunch nog even een cultureel uitstapje voor vandaag. We bekijken de pracht en praal van het Koninklijke paleis in Phnom Penh en de zilveren Pagode en maken weer de nodige "kiekjes". Het is onze laatste dag in Phnom Penh dus we sluiten vanavond af in een heerlijk restaurantje en je mag niet raden waar.
Zondag, 17 januari. Sight-seeing in Phnom Pehn. Met meneer Hong, een van de weinige Tuk-tuk drivers die je niet meteen probeert uit te melken en die ons was aangeraden door twee Nederlandse, gepensioneerde, zakenlieden, vandaag op pad geweest voor een stukje geschiedenis uit de tijd van de Rode Kmer annex "Pol Pot". We begonnen in een vroegere Franse school, die tijdens het regime van Pol Pot dienst deed als een van de gruwelijkste gevangenissen, bekend als de S21. Hier werden de vijanden van het systeem en daar werd werkelijk iedereen van verdacht, ondervraagd, lees gemarteld. Diegenen die hier hun leven niet lieten gingen op transport naar een tweede lokatie net buiten het centrum, later bekend als de "Killing Fields", alwaar men direct werd geexecuteerd. Na de "school" dus ook deze lokatie bezocht. Omdat de kids meegingen alles in etappes bekeken. Eerst een van ons om te kijken wat ze wel en absoluut niet mochten zien, daarna de tweede met Naoussa, of alsnog met zijn allen. Indrukwekkend maar vooral weerzinwekkend om te zien. Bij een bezoek aan Phnom Penh of Cambodja hoort dit er zeker bij. Zeker om de puinhoop in dit land een beetje te begrijpen. Naoussa was ook behoorlijk onder de indruk en had vele vragen die we soms moeilijk konden beantwoorden. Zelfs onze kleine spruit had vele vragen. Ondanks onze censuur had mevrouw veel opgevangen en probeer een vijfjarige dan maar eens tekst en uitleg te geven. Pittig maar zeker leerzaam voor allen. Zonder het ons te realiseren waren we toch zo'n vijf uurtjes aanwezig op deze twee lokaties en dit zonder de reistijd. Tijd voor iets leuks voor de meiden, zwemmen bij het hotel. Om 18.00 uur haalt meneer Hong ons weer op. We gaan vanavond eten in het centrum nabij de rivier en moeten even pinnen. De riel is de officiele munteenheid van Cambodja en daarnaast de USD. Omdat we geen riels willen overhouden bij ons vertrek uit Cambodja besluiten we Usd. te gaan halen. En ja hoor, gewoon even pinnen en je krijgt Usd. uit de automaat. We gaan uit eten in een restaurant dat "Friends" heet. Een restaurant waar straatjongeren een tweede kans krijgen. Ze leren hier koken, kelneren en bedienen. We krijgen netjes de menukaart en de prijzen liegen er niet om. Dit wordt een aanslag op ons budget. Uiteindelijk zijn we 40 Usd. kwijt voor zijn vieren en zoveel geld hebben we lang niet betaald. Het eten is echt subliem. We komen zelfs tot de conclusie dat we in jaren niet zo heerlijk hebben gegeten. Echt alles is voortreffelijk. Van de heerlijke shakes en drankjes vooraf, het hoofdmenu, tot aan de deserts aan toe. Eigenlijk een must voor een ieder die Phnom Penh bezoekt. Nu terug naar het hotel. Op de weg terug zien we de eerste verslaafden (Lijmsnuivers), prostituees en veel straatjongeren op onze trip door Zuid-Oost Azie. We hadden dit reeds gelezen in het Trotter-handboek. Vooral Phnom Penh heeft te kampen met veel verslaafden, prostitutie en alle problematiek hieromheen. Voor ons betekent dit dat we niet 's-avonds door onbekende wijken of straten struinen en gezien onze beperkte tijd hier in Phnom Penh gaat dit het ook zeker niet worden. Lekker lui met de Tuk-tuk van Mister Hong. We reizen nu inmiddels zo'n 8 weken door Zuid-Oost Azie en hebben al behoorlijk wat armoede gezien. Toch raakt Cambodja ons. Het land heeft een hele mooie natuur, een recente huiveringwekkende geschiedenis en Phnom Penh is zondermeer een interessante stad om te bezoeken. Hier in Phnom Penh zie je echter het duidelijkst de tegenstellingen tussen zeer arm en modaal/rijk. We hebben nog nooit zo veel Hummers, Toyota Landcruisers en de luxere versie hiervan, de Lexussen, gezien als in Phnom Penh. Meestal eigendom van Cambodjanen van Thais of Chinees origine. Deze domineren de toeristenindustrie en de handel. Maar ook van vele bestuurders/voorzitters van liefdadigheidsinstellingen die in eerste aanleg aan zichzelf denken en zich dus echt niet te kort doen. Er blijft dus behoorlijk wat van de giften en donaties aan de strijkstok hangen. Naast deze rijkdom zie je de omaatjes voor nog geen 1 Usd. per dag de straten vegen in de erbarmlijkste omstandigheden en zie de groepjes straat- of zwerfkinderen, schamel gekleed en soms zelfs naakt tussen de grootste viezigheid een sigaretje roken of nog erger lijm snuiven. En het merendeel van de cambodjanen zelf kijkt er niet naar om. Cambodja raakt ons.
Zaterdag, 16 januari 2010. Met de bus van Sinh-cafe, uitgegroeid tot een van de grootste touroperators in Azie en vaak ook een van de goedkoopsten, gaan we vandaag van Ho Chi Minh Stad de oversteek maken naar Cambodja, Phnom Penh. Zo'n 6 uurtjes incl. de grenscontroles, aanschaf visa en middaglunch. Om 09.00 uur vertrekken we vanaf het Sinh-cafe. Natuurlijk zijn we er weer keurig op tijd. Het is inmiddels 09.00 uur maar de bus is er nog niet en wij zijn de enigen die hier staan te wachten. Effe checken. "The bus is not here yet, we'll let you know". We turen de straat af op zoek naar een grotere luxe touringcar, zo ongeveer als die van onze excursies naar de Mekong-Delta of de Chu-chi tunnels. Dan zien we een gedateerde touringcar onze straat inrijden maar ......... oef, gelukkig, deze stopt iets verder bij een ander reisbureautje voor de deur. Dan opeens worden we aangesproken door een jongen die vraagt: "Four persons to Phnom Penh". Argwanend: "Yes". "Ok, follow me please". En ja hoor, die "bijzondere" bus is ons vervoer naar Phnom Penh, voor de komende 6 uur. Gelukkig hebben we vier plaatsen naast elkaar achterin de bus. Dit verzacht de pijn een klein beetje. Wat blijkt, in dit gedrocht zit een toilet en wel naast de "seats 37,38,39 en 40", onze zitplaatsen. Om 09.15 uur vertrekt de bus. Wij en een duits stel zijn de enige Europeanen in deze bus. De rest van het gezelschap in Aziatisch en dat betekend dat elke 10 minuten wel iemand naar de w.c. gaat. We zien dat er nog vier zitplaatsen vrij zijn verder voorin en vragen voorzichtig of er nog meer gasten opgehaald moeten worden. Het antwoord is positief voor ons, snel naar voren dus. Zoals verwacht moet inderdaad de ene Aziaat na de andere naar het toilet. Goede move dus. De bus blijkt van een touroperator uit Cambodja afkomstig te zijn. Hadden we kunnen weten daar de tekens op en in de bus totaal verschillen van de Chinese tekens op menig Vietnamese bus. Het is de schrift van de Kmer. Ik voel met als Fred Flintstone in de bus. Elk moment kan de vloer onder mijn "k..t" verdwijnen en dan zal ik moeten meelopen. Uiteindelijk valt het allemaal mee. De reis voorloopt in zijn geheel voorspoedig en de jongen van de cambodjaanse busonderneming regelt alles vlekkeloos. Onderweg kijken en luisteren we naar de Cambodjaanse Nick en Simon, zonder Simon dan en om 15.30 uur arriveren we bij een busstation in Phnom Penh. Direct weer belaagd door zo'n 20 taxichauffeurs/tuk-tuk drivers. Eerst de bagage veilig stellen, dan zaken doen. Voor 2 1/2 dollar brengt een van de tuk-tuk drivers ons naar ons hotel. Gisteren nog even snel via het World Wide Web geboekt. Kids even lekker fris worden in het zwembad, moeders aan de babbel met een Nederlands ouder echtpaar om ervaringen uit te wisselen en paps mailt even het thuisfront. Vanavond eens lekker decadent roomservice.